Jeden z filmów, który mimo braku akcji interesuje, bo jest utkany z nastrojów.
Jest afirmacją postaw niepokornych. Obserwujemy w filmie Nico - chłopaka z sąsiedztwa, który rozpoczyna pierwszą w życiu pracę i chce ją wykonywać dobrze. Jednak szybko dowiaduje się, że fabryka zatrudniła technologa, bo ma go zatrudniać, a nie po to, żeby decydował o technologii produkcji. O tym, że przyczynia się on do jakości wina mówi tylko, miłym głosem przewodniczki, formułka wygłaszana wycieczce odwiedzającej fabrykę.
Polacy na pewno doskonale wchłoną rzeczywistość przedstawianą przez Josellianiego, w której nie ma znaczenia, że wino jest cierpkie, skoro trzeba wyrobić normę, gdzie nikt nie zadaje sobie trudu zauważyć jak bzdurne są narzucane nam przepisy.
Nico pod wpływem tej rzeczywistości dojrzewa do podejmowania decyzji o niepodawaniu się nakazom i zakazom. Wbrew przełożonym wlewa żelatynę do zbyt kwaśnego wina. Na szczęście Joselliani nie ukazuje tej sytuacji dla zbudowania tragizmu, Nico nie ponosi „surowej kary” za swój sprzeciw. Joselliani pokazuje nam, że zdolność do podejmowania decyzji budzi szacunek. Nico zrobił to, co wszyscy uważali za właściwe, ale tylko on, najmłodszy pracownik, zdobywa się na trudną szczerość. Nie przesiąknięty jeszcze skostniałymi zasadami miał odwagę powiedzieć, że są one bezsensowne.
Wino nie zostało rozlane, dalej dojrzewa w beczce nr.49….wino dalej dojrzewa….Nico dalej dojrzewa……