Dół jest nieunikniony, gdy trzeba przesiedzieć na przedmieściu w sklepie ze wszystkim od rana do późnej nocy i gdy do tego walą się wszystkie sprawy zawodowe i osobiste... To materiał dobry na niewybredną, burleskową komedię. W ten sposób można sobie także wyobrazić dramat osadzony w kontekście społecznym...
Kevin Smith po swojemu olewa takie utarte ścieżki. Bierze po trochu z każdej z nich, ale przede wszystkim stawia na specyficzny nastrój. Z ironią i autoironią (Cichy Bob!) podgląda życie szarych przedstawicieli naszych ponowoczesnych czasów. Obserwuje ich absurdalną egzystencję posklejaną ze strzępków filmów, zasłyszanych twierdzeń, głupich historii i ogólnej frustracji... Czyni to z przymrużeniem oka i właściwym sobie bezkompromisowym, acz inteligentnym humorem.
I tym sposobem tworzy swój najwybitniejszy film. „Sprzedawcy” wyróżniają się świeżością i oryginalnością, która w większości jego projektów ulatnia się gdzieś po przekroczeniu połowy. Świetnie filmowi zrobiła konwencja półamatorskiego, eksperymentu za marne kilkaset dolarów. Żałuję nawet, że pozostałych swoich obrazów Smith nie realizował w tej, niejako naturalnej dla nich postaci...
Z kinem Kevina Smitha wypada się zapoznać, choć część widzów o delikatnym guście może doznać obrzydzenia. A od „Sprzedawców” warto zacząć :]

I jeszcze apel do miłośników „komedii młodzieżowych”:
Mimo rozlicznych „fuck”, mimo gadek o penisach i seksie oralnym, nie jest to raczej film dla Was!