Myślałem, że najważniejszą siłą tego filmu będą dialogi, tymczasem nie są one zbyt błyskotliwe. Cóż, pewnie gdyby zajął się tym Tarantino, wyglądałoby to inaczej. Główni bohaterowie jakimiś arcyciekawymi postaciami również nie są, plus jednak reżyserowi się należy za stworzenie Cichego Boba, oraz Jay'a. Poza tym bardzo dobra muzyka i kilka niezłych scen, całość natomiast poniżej oczekiwań. Nie rozumiem także dlaczego Kevin Smith zdecydował się na kolor czarno-biały. Skoro miał pomóc w stworzeniu odpowiedniego klimatu, to dlaczego część druga jest już w kolorze?? Inna sprawa, że brak koloru w jedynce to rzecz doczepiana nieco na siłę, bo w przeciwieństwie np do "Kawy i papierosów", czy "Truposza" Jarmuscha brakuje tu scenariusza odpowiedniego do tego typu przedsięwzięcia.