Nominowany do Złotej Palmy "Inside Llewyn Davis" przez pewien czas był nawet wymieniany jako faworyt do zgarnięcia statuetki w Cannes, choć raczej dobrze się stało, że werdykt był inny. Najnowszemu filmowi braci Coen daleko bowiem zarówno do ich sztandarowych dzieł ("No Country for Old Men", "Fargo", "Big Lebowski", "Barton Fink") jak i ich mniej znanych a ciągle solidnych produkcji ("A Serious Man", "Miller's Crossing"). Zapewne nie jest to ich najsłabszy film (choć sam wszystkich jeszcze nie widziałem), ale tym razem duetu braci nie było stać na wiele.
Historia zblazowanego muzyka folkowego, bezwiednie włóczącego się po Ameryce i bezowocnie próbującego zainteresować kogoś swoim śpiewem, spodobać się może raczej tym, którzy lubią spokojne kino, bez początku i bez końca. Poza perypetiami głównego bohatera, niewiele jest tu z typowych elementów twórczości braci Coen. Co prawda duet reżyserów próbuje zawikłać scenariusz w zakamarki (jak choćby kwestia ciąży bohaterki granej przez Carey Mulligan) czy rozśmieszyć widza paroma gagami (co im się nawet udaje), to jednak historia przedstawiona była mi ciągle obojętna.
Być może plusem filmu jest to, że historia rozgrywająca się w środowisku osób związanych z amerykańskim folkiem nie stanowi żadnego hołdu czy laurki złożonej temu gatunkowi muzyki (a wręcz przeciwnie, główny bohater, potrafiący operować i głosem, i słowem, i muzyką jest skonfrontowany z masą wyrobników nagrywających badziewie). Sam film odcina się od wszystkiego tego, co często można znaleźć w biografiach muzycznych, czyli życiorysu muzyka jako ciągłego ciągu alkoholowo-narkotykowo-seksualnego z uczuciem w tle.
Niestety Coeni powracający do kina niezaleznego całkowicie niepotrzebnie sięgają bo zbędne środki formalne, jak choćby CGI uderzajace po oczach swoją sztucznością. Cóż, pozostaje tylko mieć nadzieję, że kolejny film braci będzie znacznie lepszy.