Na początku powiem, że realizacja jest na bardzo dobrym poziomie, wiersze przeplatające narrację bardzo tu pasują a aktorstwo jest genialne.
Niemniej film oglądało mi się co najmniej trudno. Świętnie odegrane postacie są tak irytujące, że aż chce się wyłączyć film.
Grace. Po pierwsze - Skyler White przy tej kobiecie to anioł. Po drugie- Grace co do jednego miała rację. Ona nie żyje w tej samej rzeczywistości co inni bohaterowie tego filmu. Ona żyje na planecie Grace, na której to cały świat kręci się wokół niej. Każdy kto nie przyznaje jej racji jest w błędzie. Jednak jakieś sygnały ze świata rzeczywistego do niej docierają, ale ona na taką rzeczywistość się nie zgadza, nie rozumie jak może się nie zbiegać z jej oczekiwaniami. Po 20 minutach spędzonych z tą postacią miałam dość jej głosu, twarzy i przede wszystkim tego co mówi. Przez cały film czekałam na jakąś konfrontację z innym człowiekiem, który sprowadzi ją na Ziemię, krzyknie "zamknij się!", lub ją wręcz zdzieli.To się niestety nie dzieje. Pozostali tylko ją utwierdzają w przekonaniu, że jej wolno. I to jest właśnie główny zarzut przeciwko pozostałym postaciom.
Edward. Zasadniczo to co mówi jest do rzeczy. Jest opanowany i dla odmiany racjonalnie ocenia rzeczywistość. Jest też jednak tchórzem, który po pierwsze przez wiele lat pozwala swojej żonie na to by nim pomiatała, po drugie do związku z inną przyznaje się po roku, po trzecie mimo, że zdobył się na odwagę by odejść od żony to zabrakło mu jej by wyjaśnić jej w twarz, że już nigdy do niej nie wróci, żeby przestała go nękać itd. Uciekł i przekazywał informacje przez syna.
Jamie. Jest to jedyna postać, w której zachodzi jakaś przemiana. Jeśli spojrzeć na cały film z jego perspektywy to film się nawet broni. Jest to postać o ogromnej wrażliwości na co wskazuje chociażby to, jak bardzo przeżywa rozstanie rodziców mimo, że jest około 30. To postać wycofana społecznie, niezwykle podobna z charakteru do ojca. Rzecz jasna muszę mu zarzucić to, że bał się swojej mamy i godził się na traktowanie mówiąc delikatnie "protekcjonalne". Mimo to ta postać wzbudziła moją sympatię, gdyż jest to osoba, która przeżywa moim zdaniem depresję i ciężko jej zrozumieć sens własnego żywota. Jednak pojawia się w nim nadzieja.

To, że to postaci wywarły na mnie taki wpływ świadczy o aktorstwie na najwyższym poziomie. Jedynym moim zarzutem wobec filmu (bo rzecz jasna charakter bohaterów nie może być takim argumentem) jest to, że czekałam jednak na konfrontację matki. Chciałam żeby w niej zaszła przemiana.Film najbardziej zainteresował mnie na końcu gdy syn wreszcie zaczął mówić coś o sobie, ale to nie trwało długo niestety, gdyż głos znowu przejęła matka. Ta historia, bez tej wielkiej przemiany Grace wydaje mi się bardzo prawdopodobna i chyba dlatego historia wydała mi się po prostu nudna.