Marian jest pielęgniarką, praca w szpitalu niemal zupełnie ją pochłania. Opiekuje się umierającymi, asystuje przy śmierci, czasami ją przyspiesza. W zamian zatrzymuje i kolekcjonuje drobne przedmioty należące do zmarłych pacjentów. Mimo że jest realną postacią, pełni w tej historii rolę metafory, przywodzi na myśl Charona, z uwagą i współczuciem przeprowadzającego ich na drugi brzeg Styksu. Wrażenie potęguje muzyczna klamra, którą stanowi średniowieczna pieśń o Najświętszej Dziewicy, wprowadzająca widzów w przestrzeń niemal sakralną. Marian żyje w pustym mieszkaniu, nieprzywiązana do życia stroni od ludzi. Bywają jednak chwile, w których łaknie bliskości - boleśnie, całą sobą. Któregoś dnia zwraca uwagę na nowego sąsiada. Połączy ich osobliwe doświadczenie - oboje są biernymi świadkami brutalnego gwałtu. Wspólny akt vouyeryzmu daje początek więzi, której kulminacją będzie dotkliwy finał.

Marian, pielęgniarka w średnim wieku, poświęca się pacjentom niemal jak święta. Niekiedy przyjmuje nawet rolę zbawcy, pomagając ciężko chorym odejść w ostateczną ciszę. Gdy zaczyna pracę w innym szpitalu, przeprowadza się do nowego mieszkania w wieżowcu na obrzeżach miasta. Pewnej nocy obserwuje ze swojego okna scenę gwałtu. Nie jest jej jedynym świadkiem. Mieszkający w tym samym budynku mężczyzna także widzi to zdarzenie. Co więcej, zauważa również Marian patrzącą na wszystko z okna swojego mieszkania. To, co kobieta zobaczyła oraz fakt, że sama była wówczas obserwowana, nie daje jej spokoju. Marian i jej sąsiad zaczynają swoistą grę unikania siebie nawzajem. Dotychczas Marian dzieliła z ludźmi tylko intymność odchodzenia z tego świata. Teraz musi dzielić tajemnicę z nieznajomym sąsiadem. Zewnętrzny świat, życie innych ludzi, naruszyły granice jej życia. Aby zaniepokoić ją. Aby pokonać ją - i samą śmierć.