…scena porodu. Żadna kobieta rodząc nie mizia się z mężczyzną, który jej towarzyszy w trakcie porodu. Scena w wannie przypomina raczej wstęp do seksu niż sposób zachowania kobiety rodzącej. Te jej sensualne gesty, wygibasy, szukanie ust do pocałunku. Tak mogła zagrać tylko kobieta, która nie rodziła. Druga rzecz to mega irytujące „tak rodzimy, dajemy sobie radę, tak czujemy się dobrze”. Nie. Jako kobieta mówię nie. To kobieta rodzi, kobieta czuje, kobieta ponosi cały ciężar bólu. Mężczyzna jest tu statystą, potrzebnym bardzo, ale tylko statystą. Ma pomóc, w miarę możliwości ulżyć i być. Nie ma czegoś takiego jak „my” w bólu porodowym. Jeśli „my” to ona i dziecko, a nie ona i on. Dlatego dla mnie scena porodu choć odegrana emocjonalnie i być może pięknie dla niektórych- jest niewiarygodna. Ta moda na „współodczuwanie” porodu przez mężczyznę partnera do mnie nie trafia.
Natomiast jak najbardziej dalsza część filmu jest już majstersztykiem. Doskonale przedstawiony rozpad związku, emocje i uczucia poszczególnych postaci. Przeżywanie żałoby w indywidualny sposób i prawo do tego. Każdy musi znaleźć swoją drogę i sposób na godzenie się z tragedią.
Jeden ze zdecydowanie lepszych filmów jakie ostatnio oglądałam.