mozna jedynie zgadywac ile takich arcydziel zostalo zniszczonych podczas wojny, ale nalezy tez dziekowac opatrznosci, ze z ponad szesciu tysiecy na zawsze utraconych filmow zachowal sie wlasnie ten i po siedemdziesieciu (tak jest, 70) latach zostal ponownie odkryty i doceniony przez zachodnia publicznosc. a jest co doceniac - sadao yamanaka tym obrazem wyprzedzil swoja epoke o dobre dwie dekady - wlasciwie dopiero poczatek lat 60tych oraz owczesne dziela akiry kurosawy i zwlaszcza masaki kobayashiego przyniosly cos, co mozna do 'ninjo kami fusen' porownac. rzecz toczy sie w obskurnej dzielnicy edo, gdzie lokatorami sa parajacy sie hazardem rzemieslnicy, drobni kombinatorzy, niewidomy mnich oraz ronin probujacy wraz z zona zwiazac koniec z koncem. obok zyja, choc w zupelnie odmiennych warunkach, kontrolujacy hazard yakuza, oplacajacy ich kupcy i niewdzieczni samurajowie. pomimo, ze miedzy obiema grupami stale wywiazuja sie konflikty, a sympatia widza w tym wypadku skierowana jest rzecz jasna ku slabszym, to rezyser nie tworzy mocnego podzialu na dobrych i zlych. bogaci staraja sie nie zwracac uwagi na biednych, a biedni wrecz przeciwnie - za wszelka cene chca zwrocic na siebie uwage bogatych, chociazby poprzez porwanie jedynej corki zamoznego kupca. yamanaka lamie tym filmem wszelkie owczesne kanony jidai-geki; samurajowie sa badz bezduszni badz nie potrafia stawic czola wlasnej porazce, a zwykli ludzi zyja zwykle na skraju nedzy. efektowne pojedynki na miecze zastepuje pobicie ronina przez bande rzezimieszkow oraz rozpoczynajace i konczace film samobojstwo, ktore wydaje sie jedyna ucieczka od ludzkiej nieufnosci. wielkie kino.