Jeden z ostatnich wielkich amerykańskich filmów niemych nie cieszył się wielką popularnością w momencie premiery i łatwo zauważyć, dlaczego. W pewnym momencie widz zdaje sobie sprawę, że nie ma co liczyć na happy end. Przez "happy end" nie mam tu na myśli jakiegokolwiek zakończenia na szczęśliwej nucie, ale takiego zakończenia, jakiego od filmów oczekujemy - w którym główny problem zostanie rozwiązany. W którym świat nagnie się akurat tak, żebyśmy dostali to, na co od początku czekaliśmy.

"Tłum" mówi nam wyraźnie, czego oczekiwać. Pewnego niezwykłego dnia rodzi się niezwykłe dziecko. "On będzie kimś wielkim", mówi z przekonaniem jego ojciec. I w takim przekonaniu wyrasta sam John Sims. I razem z nim widz. Ale w miarę rozwoju historii okazuje się, że... może nic z tego. Gorzka, choć chyba potrzebna, lekcja życiowa dla wielu mężczyzn: czasem happy end, w który staje się wszystko, czego byśmy chcieli, nie jest możliwy. W takim wypadku, happy endu trzeba sobie poszukać: w drugiej, trzeciej, może setnej najlepszej opcji. Byle byśmy byli w stanie mieć ją w garści, a nie na dachu. "Don't follow yours dreams", "don't be special" - absolutnie antyhoollywoodzkie przesłanie, ale uargumentowane dość rozsądnie. A sam film poruszający emocjami i humanizmem - kolejny przykład, jak wiele amerykańskie kino zawdzięcza Murnauowi.