Mam ten sam problem.

I niby nie wypada ocenić nisko (zaraz pojawią się słowa krytyki, że nie doceniamy tak wielkiej sztuki, jaką jest ten film), ale z drugiej strony... nie ma w nim nic, dzięki czemu mogłabym podwyższyć swoją ocenę.

W drugiej godzinie filmu i ja miałem chwilę zwątpienia w sens jego powstania.Poczułem się zepchnięty do poziomu zaślinionej gawiedzi płacącej za nękanie bohaterki.Powtarzany spektakl przybiera na sile, a ja nie wiem co począć ze swą niechęcią do kontynuowania seansu. Swą kulminacyjną brzydotę pokazuje w długiej i męczącej sekwencji w paryskim salonie lubieżnych postaci.
Niewiele lepiej jest kiedy Sarą zaczyna się interesować świat nauki, dla nich Sara to eksponat natury a żądza dotarcia do najintymniejszych sfer jej odmienności sprowadza tych panów do granic humanizmu.
I gdyby to co oglądamy było jedynym opisem filmu, rzeczywiście nie warto byłoby sięgać po niego. Ale jest w nim coś niepokojącego, co nie od razu dociera do widza,mianowicie jakieś przyzwolenie Sary na uczestnictwo w tych występach, które jest intrygująco okazywane spojrzeniami aktorki. Nie wiemy kto/co(wyjaśnienia Sary nie do końca tę rezygnację uzasadniają) złamało jej poczucie godności, owszem dostrzegamy rodzaj akceptacji tego uczestnictwa.Sara próbuje wykorzystać swój muzyczny talent by łagodzić upodlenie i poniżenie.Pije ponad miarę, ale twórca dba byśmy nie zostali w utwierdzeniu, że przyczyną tej życiowej tragedii jest alkohol.Ten brak reakcji z jej strony, ta bierność w cierpieniu powoduje sprzeciw widza i irytuje go. Jej opiekun jakiś strzęp człowieczeństwa jeszcze ma bo podpiera to co robi definicją występu za pieniądze i nie jest to bezzasadne.Przy okazji, sugestywnym doborem twarzy postaci prezentujących angielski sąd(Dickens pękłby z zazdrości) i pokazem sądowniczej inercji reżyser wskazuje na cywilizacyjną bezradność dla takich zjawisk. Tym samym filmu nie da się skwitować jako publicystyczną oceną kolonializmu i wyzysku. I teraz łatwiej dostrzec, że film ma też ambicje, które spełnia, do skomentowania ,,atrakcji" oferowanych przez współczesne media. Widać to szczególnie w samym zakończeniu , już nie mamy wątpliwości, swoistej ciągłości ,,kulturowej"( cynizm tego określenia wybrzmiewa boleśnie podczas refleksji po obejrzeniu filmu). Całość wymaga od widza odporności emocjonalnej nabywanej za pośrednictwem zdolności intelektualnej i cierpliwości w docieraniu do podprogowych wartości obrazu. Wówczas obejrzenie go nie pozostaje bez satysfakcji. Good night, and good luck, esforty.
7/10

dobrze powiedziane, w końcu ktoś

bardzo głęboki i ciekawy film, myślę,że można go analizować na wiele sposobów.Oglądając go wywołał we mnie tyle emocji,że nie byłam w stanie go w trakcie intelektualnie rozgryzać.Natomiast gdy ochłonęłam, oprócz tych aspektów które poruszyłeś, wstrząsnął mną jeszcze jeden wątek: samotność tej kobiety i nie tyle jej fizyczne zniewolenie, co psychiczna niemoc.Ona była w tym wszystkim zagubiona i tak strasznie samotna co można odnieść do sytuacji wielu wielkich współczesnych gwiazd, które umierały w samotności i upodleniu,przykładów podawać nie będę, chyba nie trzeba.

I dlatego ten film tak boli !
Łatwo nam krzyczeć-"zrób coś z tym, walcz",gdy z drugiej strony wyjście z sytuacji wydaje się od początku niemożliwe i bohaterka skazana na ból i samotność:((

Niestety musze sie zgidzic,druga polowe ogladalem juz na przewijaniu i i tak byla nudna.

przeohydny film zdecydowanie ! ble.

no faktycznie, Pszczółka Maja to nie jest
ale prawda w oczy bije

?

Chyba chodziło mu,że jeśli ktoś zauważy drugie dno w tym filmie to nie bedzie tylko ble.