Zilustrowany muzyką napisaną przez Questlove'a (The Roots) i  Om'Masa Keitha, opatrzony komentarzem między innymi Erykah Badu, Angeli Davies i Taliba Kweli, dokument Olssona jest montażowym majstersztykiem. Składa się wyłącznie z materiałów archiwalnych, wygrzebanych w archiwach szwedzkiej telewizji, a dotyczących batalii o równouprawnienie, która przetoczyła się przez Amerykę na przełomie tal 60. i 70. Polityczne wiece, płomienne wystąpienia Stokey’a Carmichaela i Martina Luthera Kinga, uliczne zamieszki i polityczne zabójstwa, wizyty w sztabie Czarnych Panter, obrazki z codziennego życia Afromaerykanów. Z czasem czarno-biała taśma ustępuje kolorowej, zmienia się technika, zmieniają się Stany, zmienia się świat: radykalizm ustępuje pragmatyzmowi, emocje powoli opadają, sytuacja się stabilizuje.
"Czarna siła", miksując archiwalne taśmy ze współczesnym komentarzem i układając materiały w chronologiczną opowieść o wydarzeniach w Ameryce, zadaje pytanie o obiektywizm. Czy istniał "szwedzki punkt widzenia" na walkę o prawa obywatelskie czarnoskórych obywateli USA? Czy w relacjach ujawniał się krytyczny wobec ówczesnej polityki ton? Poza refleksją dokument Olssona przynosi niesamowite momenty, jak ten, gdy Carmichael odbiera mikrofon dziennikarce przeprowadzającej wywiad z jego matką i sam zaczyna ją przepytywać. Właściwie wymusza na matce, by przyznała, że jej rodzina była ofiarą rasowych prześladowań. Niezwykłe wrażenie robią wypowiedzi aktywistki, Angeli Davis, i scena, w której dzieci w prowadzonej przez Czarne Pantery świetlicy śpiewają chórem: "Pick Up the Gun".