Film na pewno ma coś w sobie ale przerażające jest to, że w większym stopniu to wszytko prawdziwa historia do tego świetnie przedstawiona. Pomijając wątek miłosny Abigail bo z tego co kojarzę to miała chyba 11 lat no ale twórcy musieli dodać coś od siebie (co mogło by tłumaczyć te zbiorowe "opętanie")

Być może, pomimo swojego młodego wieku, jednak żywiła uczucia miłosne wobec Johna.
Przerażające jest to, jak łatwo ludzie wierzyli w byle słowo, fałszywe oskarżenie ot tak rzucone.

Wiem, że prawie dwa lata minęły od twojego postu itp. ale ta ciemnota i bezkrytyczni chrześcijanie zostali bardzo dobrze oddani. Wystarczy poczytać np. o purytanach, których masz przedstawionych w filmie. :)

A i sztuka Crucible została napisana jako odpowiedź na polowanie na czarownice ale z lat 50 - czyli Maccartyzm.

Widząc powyższe wpisy spieszę z wyjaśnieniem. Albo i nie... pokrótce. Lata 90 XVII wieku w Massachusetts, mówimy tylko o Purytanach, (osobliwy odłam, polecam zgłębić temat; bardzo ciekawa lektura) w żadnym wypadku 'bezkrytycznych Chrześcijanach' ...nie jest to z pewnością epitet stały - proszę mi wierzyć.

No ale purytanie (małą literą) w filmie są bezkrytycznymi chrześcijanami....przynajmniej większość postaci. Także wszystko się zgadza. D No i potem jak już zabito naście osób to część poszła po rozum do głowy.

A i ja czytałem nie tylko o purytanach ale i czytałem ich literaturę i poezję.... delikatnie mówiąc no nie chciałbym żyć w ich środowisku. :)

Wydaje mi się, ze akurat prawdziwi purytanie po pierwsze nie pozwoliliby dziewczynie tak zwracać się do sędziego - Abby obrażała wszystkich, krzyczała, pyskowała. Społeczność purytańska przywołałaby ją do porządku. A już na pewno zeznanie dotyczące zdrady wpłynęłoby inaczej na sprawę. Jeszcze 70 lat temu gdyby mężczyzna i kobieta zeznawali w takiej sprawie, sąd dałby wiarę raczej mężczyźnie. Trudno uwierzyć, ze sąd zignorował wersję żonatego, dojrzałego faceta, a uwierzył niezamężnej nastolatce. :)

Była niby ofiarami czarów. :D Zresztą to nie był dokument o purytanach tylko.... krytyka innego "polowania na czarownice" - makkartyzmu. :)

Napisałam niżej, ze dla mnie film jest maską - makkartyzmu też, ale pasującą również do innych rzeczy. :) To, ze zachowanie Abby i reakcja otoczenia na nie nie pasuje do purytanów jest wskazówką ;).

Przyznam się, ze miałam problem z Czarownicami, jak z wieloma filmami, które pamiętam z dzieciństwa. Jako nastolatka byłam tym filmem zachwycona. Teraz, z 15 lat później, obejrzałam go jeszcze raz i dostrzegłam w nim rzeczy bardzo denerwujące, jak posługiwanie się schematyzmem, przerysowane postacie i generalne podążanie utartym szlakiem.

Jako osoba wierząca w działanie demonów musiałam odstawić na bok swoje własne poglądy i spojrzeć na całość z perspektywy autora, który ani w diabła, ani w czary nie wierzy. Rozumiem, co chciał powiedzieć i wydaje mi się, ze powiedział to dość wyraźnie, aczkolwiek nie wszyscy to odczytali tak, jak sobie tego życzył. Moim zdaniem odczytywanie Czarownic jako filmu o złych, zacofanych purytanach oraz biednym, nowoczesnym Johnie jest pomyłką. Autor użył maski historycznej, żeby pokazać zachowania ludzi - czary i religia ją jedynie pretekstem, scenografią, za którymi ukrywa się człowiek współczesny.

Jeżeli spojrzymy na Czarownice wyłącznie jako opowieści o "paskudnych chrześcijanach" i ciemnogrodzie, nie tylko moim zdaniem rozminiemy się z zamiarem autora, ale i otrzymamy o wiele gorszą jakościowo sztampową, bardzo prościutką powiastkę. Tego rodzaju film byłby zwyczajną historyjką w stylu pozytywistycznym, opartą w dużej mierze na stereotypowych postaciach (np. oczywiście pierwszą skazaną musi być trzepnięta staruszka ;)).

Natomiast jeżeli spojrzymy na ten film jako na metaforę, otwiera się zupełnie nowe pole o wiele ciekawszych odczytań. Choćby wspólczesne procesy i oskarżenia o pedofilię lub molestowanie. Wtedy z prostej historyjki robi sie całkiem porządna opowiastka o tym, jak ludzie wykorzystują rzeczy dobre do czynienia zła, jak łatwo jedna osoba może zmanipulować całą grupę albo jak trudno i że warto trwać w tym, w co się wierzy - nawet, jeżeli inni namawiają, by się poddać. Dostajemy wtedy dowód, że film (i sztuka) są uniwersalne, a to już jest podstawowa zaleta.

Dlatego określenie coś w niczym bardzo mi tu pasuje. :) Jezeli spojrzymy z wierzchu, dostajemy nic. Jeżeli się zagłębimy, dostaniemy coś.

Nawiasem mówiąc, wzrósł mój podziw dla Winony Ryder. Postać Abigail jest niezwykle trudna do zagrania właśnie przez spore przedawkowanie schematów, przez przerysowanie. Bardzo łatwo było tę rolę spalić. Tymczasem Ryder poradziła sobie znakomicie, jej Abby jest z krwi i kości - w jednej chwili uśmiecha się niewinnie i modli, w drugiej rzuca z gniewem na byłego kochanka. Znakomite wykonanie.

Co mają wspólnego procesy o pedofilie lub molestowanie z tym filmem?:D Rozumiem, że sugerujesz, że większość domniemanych ofiar kłamie?

Nie. Nie twierdzę, ze większość ofiar kłamie. Nigdzie nie użyłam słowa większość. Twierdzę natomiast, ze niektórzy kłamią, kłamali i kłamać będą w sądzie, fałszywie oskarżając innych - nihil novi. Oczywiście szkodzi to najbardziej prawdziwym ofiarom, którym potem nikt nie chce uwierzyć. A oszczerstwa w sprawach o przestępstwo seksualne bardzo często jest używany jako narzędzie zemsty, np w sprawach rozwodowych (zmuszą się dzieci, zeby zeznawały przeciwko ojcu tylko po to, by mu odberac prawa rodzicielskie).

Akurat pedofilia to temat ostatnio głośny, więc takie było moje pierwsze skojarzenie, ale równie dobrze mogłam napisać o fałszywych oskarżeniach o łapówkarstwo na przykład. Chociaz, kto wiem, może podświadomie wybrałam zbrodnię, która w dzisiejszych czasach jest chyba postrzegana jako najgorsze, najstraszniejsze obrzydlistwo na ziemi (tak jak wtedy postrzegano pakt z szatanem).

Spoko. Nie wiem czy widziałaś taki film Polowanie z Mikkelsenem. Masz oskarżenie o pedofilie i klimat zaszczucia, itp. Świetna rzecz.

Polowanie na czarownice pokazuje jednak wyraźnie zjawisko o większej skali... to nie jest jakieś tam kłamanie na siebie w sądzie przez małżonków albo dramat jednej niesłusznie oskarżonej o coś osoby tylko prześladowanie i strach całej społeczności. Zobacz jak pod koniec praktycznie wszyscy w tej wiosce się bali. :) No ale każdy ma prawo do swojej interpretacji.

Moim zdaniem można to przenieść nie tylko na sąd, również np na szkołę albo środowisko w pracy, gdzie ktoś kogoś zaszczuje. Nie widziałam Polowania, obczaję. Widziałam natomiast Wątpliwość, stąd pewnie to skojarzenie. http://www.filmweb.pl/film/W%C4%85tpliwo%C5%9B%C4%87-2008-432908

W mojej ocenie, sytuacja przedstawiona w filmie to absurd. Skazano 19 osób na śmierć na podstawie zeznań dzieci i służących, bez rzeczowych dowodów "demonicznych" działań oskarżonych. Ponadto, osoby miały być ułaskawione, gdy przyznają się do winy. To jest niepojęta dla mnie niedorzeczność. Jeżeli przestępca przyznaje się do winy, stanowi to okoliczność łagodzącą, ale nie powinno to w zbyt dużym stopniu zmieniać kary, a już na pewno nie zmieniać wyroku śmierci w uwolnienie. Zgadzam się, że kara dla skruszonych przestępców może być mniejsza, ale zbrodnia pozostaje zbrodnią i wyrok musi pozostać wyrokiem. Jeżeli "zaprzedanie duszy" diabłu karano śmiercią, to po jego niewątpliwym udowodnieniu nie powinno mieć znaczenia, jakie końcowe oświadczenie przedstawią skazani. A tutaj nie było nawet dowodu. Właśnie to jest najgorsze w filmie Czarownice z Salem - w rzeczywistości podstawy do skazania musiały być o wiele bardziej przekonywające. A tutaj widzimy i wiemy jako widzowie, że oskarżenie fabrykuje dowody. Był to poważny błąd na etapie tworzenia scenariusza.

Bo to religijny bełkot w którym nie ma sensownej logiki, w tym sęk.