Po seansie będzie już wiedział. Kusturica poraża spontanicznością i żywiołem na ekranie. Wszystko wydaje się sypać, ginąć w chaosie i trzeszczeć w posadach, ale ten pozorny nieporządek tworzy harmonijną całość. Życie ludzkie toczy się w różnych okolicznościach zewnętrznych i wewnętrznych, ulega przemianom, często na gorsze, jakby ów wstrętny świat, w którym żyje, wlewał mu się do środka. Zakażenie obejmuje nie tylko rany na ciele, ale i na duszy. Jeśli się zrezygnuje, choć na chwilę, z zasad które pozwalają nam być ludźmi, to łańcuch z kamieniem, który ma nas pogrążyć w mroku, już został rzucony. I mimo późniejszego wysiłku żeby coś zmienić i powrócić do normalności, niewiele da się już zrobić.
Nasz uroczy główny bohater, Perhana, uległ pokusie władzy i pieniędzy, pokusie wzięcia na swego boga człowieka. Ów przegryziony przez pieniądz bóg wykorzystał go, oszukał i zniszczył wewnętrznie. Nic nie pozostało u Perhana z owej pierwotnej niewinności, może lekkie wspomnienie, które przed śmiercią przeniosło go z pociągu w rodzinne strony, do babci i syna oraz ukochanego indyka:)
Baśniowość i tajemniczość przeplata się u Kusturicy ze zwyczajnością i brudem codzienności. Życie takim chyba właśnie jest: to unoszącym się ku niebu, to opadajacym w piekielne mroki. I wszystko zależy od tego, czy w mroku zapalimy światło pamięci o tych, których kochamy, i wytrwamy przy zasadach wpajanych przez takie osoby, jak babcia Perhana. Osoby najbliższe nam i zwyczajnie mądre.