Nie widziałem tego filmu, jednak wysoce cenię sobie kino irańskie. Najprawdopodobniej jest to moje ulubione kino. Uwielbiam realizm przedstawiony w tych filmach, prostotę w myśleniu i działaniu bohaterów, szczerość intencji, zarówno dzieci, jak i dorosłych. Także specyficzna kultura, tradycja oraz ubóstwo - wszystko to razem wzięte staje się dla mnie przygodą, podróżą w głębię duszy, już od chwili rozpoczęcia seansu. Przepraszam, lecz jeśli mógłbym zapytać: czy widziałaś film zatytułowany "Dzieci niebios"? Jeśli nie, gorąco polecam. Dla mnie - fantastyczny! Dodam, że jest online. Pozdrawiam, życząc wszystkiego dobrego.

Ja wczoraj zacząłem przygodę z kinem irańskim od "Rozstania" i myślę, że będzie to dłuższa znajomość :) W poczekalni " Co wiesz o Elly" i właśnie "Dzieci niebios"

Uważam, że wiele zyskasz poprzez te "podróże". Jeśli mogę Ci jeszcze polecić, to podsunę pomysł na film pt: "Gdyby żółwie mogły latać". Trudny film; ciężka przeprawa psychiczna, skłaniająca do wzmożonej refleksji, modlitw dziękczynnych za czasy pokoju, spojrzenia w głębię swego życia - dzieciństwa, teraźniejszości. A koniec "poryje Ci beret"!!
Pozdrawiam.

'Żółwie' rzeczywiście mocne; brawa dla Ghobadiego za pokazanie koszmaru wojny z perspektywy "dorosłych dzieci" chciałoby się rzec - to w trakcie seansu mnie uderzyło najbardziej, że dzieci były tak naprawdę niczyje, a termin dzieciństwo to dla nich całkowita abstrakcja. I to zrezygnowanie, brak jakiejkolwiek nadziei, świadomość małej głównej bohaterki, że wyjścia z tego ziemskiego piekła nie ma... Masz rację - mnóstwo przemyśleń dzięki temu obrazowi. Podobnie jak w przypadku "Dzieci niebios"- tak błaha wydawałaby się fabuła, ale to właśnie prostota i umiejętność opowiadania o rzeczach ważnych za pomocą "bucików" sprawia, że przekaz jest niesamowity. Chyba wkręciłem się w Iran na maksa :)
Pozdrawiam również

Ta prostota, swoisty minimalizm, brak efektów komputerowych, niski budżet - w porównaniu do produkcji zachodnich, stanowią niezwykle wyszukaną "potrawę" duchową. Irańczycy są genialni, fenomenalni w sposobie, w jaki docierają do widza. Nie jestem specem od kina - jestem zwyczajnym, szarym człowiekiem, nie wyróżniającym się w tłumie, takim, który kocha życie i uwielbia spędzać trochę czasu przed ekranem oglądając filmy. Według mnie Irańczycy stanęli na najwyższym poziomie. To na tych filmach ws3muję oddech, ocieram łzy i zamykam się w sobie, by toczyć dyskusję z własnym ego.
Zauważyłeś "buciki" - ile wydarzeń, ile perypetii, kłopotów, płaczu i wysiłku ze strony ubogich dzieci. Genialny film! Kto w Hollywoodzie wpadłby na pomysł z takim scenariuszem na film? To jest nierealne! Kino perskie ma swój urok, klimat, scenerię, mnóstwo walorów, których nie posiada żadne inne kino. Za to kocham Persów i ich wkład w SZTUKĘ - bo to jest sztuka, prawdziwa - która służy, przekazuje wartości, buduje, rozwija; jest prosta, dostępna dla każdego, wyraźna i zrozumiała.
Pozdrowienia!

Też nie widziałem tego filmu ale mam zamiar,a "Dzieci niebios" obejrze w drugiej kolejność,dzięks za temat.

Nie ma za co, proszę. Dodam, że warto poświęcić czas, aby poznać filmy irańskie. Te, o których tu mówimy, są bardzo znane i docenione. To wspaniałe rozwiązanie - zrobić sobie przerwę w oklepanych produkcjach na korzyść filmów irańskich.
Życzę wszystkiego dobrego.

Witam, kompletnie nie potrafię zgodzić się z Twoją opinią, Alicjo. Kino ma pociągać za sobą pewne wartości uniwersalne, z tego powodu ja, niespecjalnie interesujący się islamem czy też Iranem, jestem w stanie zachwycać się choćby "Dziećmi niebios" czy "Białym balonikiem". Na tej samej zasadzie amerykańscy widzowie mogą uwielbiać "Krótki film o zabijaniu" nie mając wielkiego pojęcia na temat Polski, a co dopiero subtelnych nawiązań kulturowych. Wiedza o ich mentalności, kulturze etc. z pewnością pomoże w zrozumieniu ich kinematografii. Moim zdaniem jednak największą siłą tych filmów jest właśnie ich uniwersalne przesłanie. Pozdrawiam.