Po seansie jedna rzecz jest z pewnością dostrzegalna - Bartek Krzempek ma spore ambicje, ale nie posiada talentu.

To mogło być polskie „Factotum”, albo "Dzień Świra" dla młodzieży, niestety twórca zupełnie nie ma pojęcia jaką konwencję obrać i w jakim kierunku podążyć. Zaczyna się nieźle – jakiś gorzki świat zagubionego pokolenia polskich trzydziestolatków się kreśli, ale klimat bardzo szybko rozmywa się o kolejne obrazy, przywodzące na myśl kiepskie żarty rodem z „JOB”, albo „Sensu życia Monty Pytona” (świetna scena biegu alkoholików rzeczywiście przypomina dokonania angielkich komików).
Jest krytyka polityczna, społeczna, jest…zupełny chaos !!

A głosy, że pod tym wszystkim zakamuflowany jest obraz prawdziwego polskiego środowiska uważam za bzdurę...

Jeżeli ktoś wytrzymał do końca seansu w ostatniej scenie usłyszy jakże pretensjonalną brednię, która aż prosi się o przytoczenie jej w całości - „Musisz zrobić sobie przerwę. Na siebie. Żebyś nie zapomniał, że jesteś człowiekiem, a nie jakąś gównianą marionetką. Odnaleźć ten błąd, który sprawiał, że byłeś tym kim byłeś, a świat jest jaki jest”.

Co za „złota” myśl. Taki bełkot można poczytać w zdezelowanych kiblach gdzieś w Polsce B. Po co jeszcze taśma filmowa?

Moja ocena - 2/10