dodatkowo podkreślona przez idealnie nadającą się do tego muzykę. Sama gilotyna niczym z obrazów Beksińskiego. Zabrakło tylko końcowej informacji, że Robespierre sam został zgilotynowany zaledwie kilkadziesiąt dni po Dantonie. Chociaż wtedy być może byłoby trudniej spiąć całe filmowe dzieło klamrą, w której zarówno na początku, jak i na końcu, widzimy Robespierre'a w identycznych okolicznościach. Niczym pewien cykl w historii ludzkości, który zapętlony trwa nieprzerwanie. Świetny film, przy tym jeden z najlepszych rodzimych, które nie potrzebują nakreślenia dodatkowego kontekstu, kiedy są oglądane przez resztę świata.