Przyłączam sie do powyższego glosu - wizualnie film mógłby się wydać "ubogi", ale nie to jest w nim najważniejsze. "Danton" przykuwa uwagę przedstawiona w nim problematyką, tzn. jak szlachetne republikanskie ideały ulegają calkowitemu wypaczeniu, a tzw. "republika" zmierza raczej w kierunku państwa totalitarnego i własnie ten kontrast miedzy ideami a sposobami ich wprowadzania w życie uderzył (czytaj: "zainteresował") mnie najbardziej (momentami doprowadzając do ironicznego śmiechu z Robespierra i jego zapewnień, że chce dobra republiki). Film świetnie pokazuje, jaka sytuacja może powstać, gdy realizacją wyżej wspomnianych ideałów zajmują się osoby, które są gotowe to zrobić za wszelką cenę, nie rozumiejąc przy tym ich istoty. Zaskakujące okazało sie dla mnie to, że film wywołął u mnie skojarzenia z rewolucją komunistyczną w Rosji z 1917 roku, bo nie takie miałem wyobrażenie o francuskich rewolucjonistach. To kolejny plus - "Danton" w ten sposób dotknął ponadczasowej materii - degenerację szlachetnych rewolucyjnych ideałów, a właściwie upadek jej przywódcow, żadna rewolucja nie przynosi wyłącznie dobra, a czasami jej skutkiem jest tylko cierpienie.
Naprawdę polecam, ale nie osobom, które są nastawione na "lekki" (dla umyslu) szoł, lecz raczej tym, którzy się interesują historią oraz lubiącym filmy "problematyczne" (pobudzające do zastanowienia się nad tematem).
Dlatego daję 7.5/10

Mnie najbardziej wbiła w fotel sama koncówka kiedy ten mały chlopczyk recytuje leżącemu w łózku Rebespierowi Deklaracje praw czlowieka i obywatela którą sie nauczył na pamięć i ta mina samego Robespiera który w tym momencie rozumie że wszystko co robi jest sprzeczne z Deklaracja z idealami samej rewolucji no i ta muzyka na koncu jak napisy koncowe lecą taka mroczna . Film genialny

Masz rację - ta scena jest po prostu świetna! Wspaniale podsumowuje ten film powodując, że ma on ciekawą kompozycję (ten chłopiec w końcu też rozpoczyna Dantona).

Moje zdanie nie może być inne lepszego podsumowania filmu nie mogła być:) wspmniałbym jeszcze o wiele mniej znaczącej scenie kiedy to Jacques-Louis David maluje w oknie jadącego na śmierć Dantona niby prosta i łatwa scena jednak wbiła mnie w fotel