Ze współczesnej perspektywy naprawdę kuriozalny jest Złoty Niedźwiedź Berlinale 1979 dla skromnej, lokalnej produkcji DAVID Petera Lilienthala. W festiwalowej kronice z lat 90., wspominającej edycje z przeszłości, szczycono się tym werdyktem. Pisano, że w momencie, gdy wszyscy ekscytowali się kontrowersjami wokół amerykańskiej produkcji i podnosili sobie ciśnienie z powodu wielkiej polityki, berlińskie jury pod przewodnictwem Jörna Donnera wykazało się spokojem i dystansem. Nagrodzili film, który zupełnie nie wpisywał się w gorączkowe dyskusje towarzyszące tamtej edycji. Nikt zaś nie zauważył, że DAVID nie wzbudzał takich emocji, bo jest filmem właściwie ich pozbawionym. Ta kameralna fabuła potrafi ująć swoim melancholijnym tonem i prostolinijną zadumą nad żydowskim losem pod nazistowskim reżimem, co wynika z faktu, że stanowi projekcję osobistych doświadczeń reżysera. Urodzony w Niemczech Lilienthal pod wpływem sankcjonowanych przez państwo, antyżydowskich działań w 1939 roku wyemigrował z rodziną do Urugwaju. Do ojczyzny powrócił w latach 50., stając się później jednym z przedstawicieli nurtu tzw. Neuen Detschen Films, choć raczej ciężko wymieniać jego nazwisko jednym tchem z Fassbinderem, Herzogiem czy Schlöndorffem, którzy także reprezentowali ówczesne nowe, niemieckie kino. Losy młodego syna rabina uwikłanego w opresyjną politykę III Rzeszy i wrogie nastroje społeczne, który zaskakująco sprawnie potrafi unikać kłopotów, może przypominać historię Władysława Szpilmana. Prowadzona w wyjątkowo subtelny, ale też przezroczysty sposób narracja w DAVIDZIE skupia się na “odhaczeniu” najważniejszych, dramatycznych zdarzeń, które wymierzone były w żydowską społeczność ówczesnych Niemiec, przez co brakuje jej płynności i charakteru. Film Lilienthala naprawdę nie wyróżnia się niczym niezwykłym na tle filmografii dedykowanej tematyce Holokaustu. W czasach współczesnych DAVIDOWI widzowie mogli już znać SKLEP PRZY GŁÓWNEJ ULICY (1965), LOMBARDZISTĘ (1964), WYROK W NORYMBERDZE (1961) czy NOCNEGO PORTIERA (1974), które do dziś stanowią ważniejszy, oryginalniejszy i bardziej przejmujący głos w temacie.