Na forum tego filmu jest mnóstwo opini. Myślę, że jesteś jedna z ostatnich osób, której ktoś się posłucha. Pozdrawiam.

Myślę, że jedną z pierwszych bo mój przekaz jest prosty. Szkoda czasu i tyle, a nie jakieś wywody na temat wspaniałej muzyki symboliki etc.

Jeśli ten film był dla Ciebie trudny to twój problem.

Skomentuje to tak ludzie dzielą się na mądrych i mądrzejszych ;p

Popieram wypowiedź

Zgadzam się, tak jak pierwsza sekwencja z dzieciństwa była urokliwa i ciekawa tak później było już coraz więcej dłużyzny

Niestety podzielam zdanie. Lubię starsze filmy, "Ojciec Chrzestny" - arcydzieło, "Aniołowie o brudnych twarzach" - perełka z przesłaniem, "Dobry, zły i brzydki" - klasyk, ale tutaj czegoś zabrakło. Udało mi się dobrać do najbardziej rozszerzonej wersji "extended" trwającej niebagatelne 4h i 7 minut i oglądałem film parę dni. Początek był jeszcze w miarę z różnymi splotami młodych bohaterów i przeplatane retrospekcjami. Ale im dalej w las tym gorzej. Nie rozumiałem sensu tej nostalgii i wracania głównego bohatera, Noodlesa "na stare śmieci", tak samo jak niektórych bohaterów, którzy się pojawił na chwilę i zniknęli, choćby ten senator z końcowych scen. Jak dla mnie film ratuje przede wszystkim muzyka Ennio Morricone'a, który jak zawsze nie zawodzi i potrafi wczuć się klimatycznie w dany film. A tutaj miał trudną pracę, bo ja tego klimatu po prostu nie czuję.

Rozumiem też filmy o nostalgii, przemijaniu, bez większej fabuły, podobnie książki (na ciebie patrzę "Glorio Victis"). Ale tu... po prostu wsadzone różne wydarzenia a potem niech widz szuka w tym sensu. Zawiodłem się.