Trafne spostrzeżenie. Coś w tym jest.

Niewątpliwie.

Może i tak. Ale może i dlatego, że nikt nie wiedział, jaka będzie reakcja władz ówczesnej Polski na takie kontakty? Na zachodzie zainteresowani nie mieli pewności co do sytuacji politycznej, ale to, co wiedziano, nie nastrajało optymistycznie. Taki próby podziękowania mogły przynieść więcej szkody, niż pożytku. To też mogło tak być... A później w sposób dość naturalny uczucia zamierają - nawet wdzięczność. Nie trzeba szukać w czasach wojny czy po - popatrzmy wokół obecnie, jak szybko ludzie "zapominają" o okazanej przyjaźni, dobroci czy pomocy. I jak często nie tylko nie chcą pamiętać, ale jeszcze potrafią perfidnie "podziękować" - przyjaciel przyjacielowi, syn matce, siostra bratu czy sąsiad sąsiadowi...

"Dlaczego jedni mogą ratować, a inni tylko być ratowani? "
Ja odpowiedziałbym tak: "Wszystko jest kwestią czasu. Po zmianie okoliczności, ich role mogą się odwrócić". A profesor etyki na to nie wpadła? ;)

Tak czy inaczej, film zwraca uwagę na rzecz, z której zwykle nie zdajemy sobie sprawy: jakiego upokorzenia doznają ludzie, którzy znaleźli się w sytuacji uzależnienia od pomocy innych i mają świadomość, że muszą im być za tę pomoc wdzięczni.