Wciąż giallo czy już może prędzej slasher? Z tym pierwszym gatunkiem wiążą "Delirię": barokowy nastrój grozy, skłonność do przesadnej stylizacji oraz specyficzna maniera narracyjna. Fabularnie mamy jednak do czynienia ze slasherem na amerykańską modłę, co widoczne jest w samym sposobie poprowadzenia akcji: z tożsamości mordercy nie robi się tutaj wielkiej tajemnicy, prędzej się go mitologizuje (patrz choćby: Michael Myers czy Jason Voorhees), a zamiast wątku kryminalnego, na pierwszy plan wybija się wysoki bodycount. Tak czy siak, Soavi odwalił kawał dobrej roboty. Pomimo, że ocierający się o kicz, o wyraźnie B-klasowym rodowodzie, jego film skutecznie przykuwa uwagę widza. "Deliria" jest bowiem przykładem na to, jak z marnego, operującego kliszami i sztampowymi rozwiązaniami scenariusza, wykroić solidny horror. Zdjęcia, montaż, przemyślane dawkowanie napięcia, w końcu - soczyste sceny gore, wszystko to razem z pewnością mile połechce zmysły koneserów obu wymienionych na wstępie odłamów filmowej grozy.