po obejrzeniu tego obrazu, zacząłem się zastanawiać czy miałem do czynienia z opus magnum dobrego polskiego twórcy jakim dla mnie był Marcin Wrona.
niewątpliwym atutem tego filmu jest sposób zabawy z widzem jaki prowadzi. zabawa z wątkami, stylami, gatunkami no i co najistotniejsze niestety, także sensami, bowiem celowo myli tropy. I tu właśnie zaczyna się dla mnie cały problem tego obrazu.
takie bowiem świadome pozwolenie na mnogość -niejednokrotnie sprzecznych ze sobą interpretacji- powoduje, że film traci ostrość, spójność, przejrzystość, wreszcie staje się taką abstrakcją, w której to każdy widz dostrzeże coś innego, niestety być może też i to czego w tym obrazie zupełnie nie ma. chcę być dobrze zrozumiany. nie chodzi mi o jakąś łopatologię, gdzie kawa zostaje z hukiem wywalona na ławę.
mam na myśli dzieło, które pozwala zrozumieć intencje jego autora. tu tego niestety celowo boleśnie zabrakło. w efekcie film stał się mimowolnie ilustracją tezy, że jeśli coś jest o wszystkim to tak naprawdę jest o niczym....