Historia skupiona na Rosie, prostytutce z Rzymu, która dość ma tego, jak wygląda jej życie, pragnie żyć jak normalny człowiek, bez konotacji z szarym półświatkiem. Jednego dnia wracając rankiem z pracy jest świadkiem zgromadzenia pod oknem kobiety, która popełniła samobójstwo wyskakując na chodnik. Jest w szoku, z którego wyrywa ją, zabierając do restauracji, uczciwy ogrodnik - rodzi się między nimi uczucie, choć Rosa nie chce mu wyjawić swojego prawdziwego zawodu. Ucieka do rodziny, na wieś, jednak i tutaj jej przeszłość da o sobie znać, rozbudzając wygasłe, choć nadal tlące się, pożądania...

Melodramat w klimacie wczesnego neorealizmu. Bardzo smutny, fatalistyczny i pesymistyczny obraz, w którym główna bohatera jedyne czego pragnie, to chwili spokoju, wytchnienia, normalności. Dołująca przeszłość nie jest w stanie jej opuścić, nie umie wyrwać się z jej szponów. Kończy się wszystko tragicznie.

Wciągający, dobrze nakręcony, zagrany (choć trochę irytowały mnie męskie charaktery, zbyt sztywne jak na mój gust), rozpisany, oddziałujący na emocje. Choć to tylko połowiczne dzieło Rosselliniego (gros filmu nakręcił Pagliero, który kariery jednak nie zrobił), warto się z nim zapoznać, bo to interesując protoplasta neorealizmu, podobny do Ossessione Viscontiego