Madryt w ostatnich tygodniach ery Franco jak Nowy Jork lat czterdziestych. Pięknie fotografowany w czerni i bieli. Ciekawa intryga, niezła gra. Kawałek porządnego kina „noire”
Areta jako Madrycki Marlowe też niezle wypada.

zapowiadało się nieźle; nastrojowe czarno-białe zdjęcia, niezła muzyka, bardzo ważny przełom związany ze śmiercią Generalissimusa,śmierć playboya.. nic z tych wstępnych atutów nie zostało wykorzystane. Papierowe postacie, monotonna akcja bez suspensu, nawet śmierć jednej z sympatycznych pań kompletnie nie robi...

Klimacik super,ale sama fabuła już tak nie porywa - są momenty,kiedy napięcie lekko siada.100% kina noir w dobrym wydaniu - zdjęcia,scenografia.charakteryzacja,muzyczka,deszcz,noc,szeroko pojęty klimat - to jest największy atut tego filmu.Mamy w tym filmie tajemnicę,mamy typowego dla tego gatunku głównego...

Przez to, że jest czarno-biały wprowadza bardzo specyficzny nastrój, rodem z Chandlera. Mankamentem są zbyt ostre cięcia filmu, być może przy montażu. W bardzo ważnym momencie jakby zabrakło kilku scen. Może był za długi i trzeba było na szybko coś wyciąć?

to że film jest czarnobiały nie znaczy że od razu jest noire.