Z zapowiedzi wynikało, że będzie to film dramatyczny, okazał się zaś tylko rozrywką. Choć
bardzo dobrą rozrywką.
Zaczyna się sceną ze świetną piosenką (w ogóle muzyka to atut filmu). Później też
świetnie się to ogląda.
Choć nie zauważyłem tu wymienianych w zapowiedziach:
- bezwględności szefowej (Meryl Streep nie zagrała nic szczególnego, żeby nie napisać,
że słabo - gdzie jej do Glenn Close w roli Patty Hewes)
- wykorzystywania Andrei - jako asystentka w filmie nie robiła nic co by mnie zszokowało,
zdenerwowało itd.
- trudnych wyborów Andrei - ani wykolegowanie Emily czy zostawianie narzeczonego nie
przychodziło jej trudno
- wrogości w redakcji - tu miała bohaterka cieplarniane warunki: stylista pomaga jej
dobierać stroje, wysłuchuje jej żalów; druga asystentka jej pomaga, tłumaczy; szefowa
po odejściu z pracy bohaterki daje jej referencje. Nie kupuje tego.

Fascynujące są tu jedynie kruczoczarne włosy Anne Hathaway.

Kończąc - więcej realizmu jest w Brzyduli Betty, niż w tym filmie.

Jeżeli ktoś chce rozrywki nie wymagającej po obejrzeniu filmu żadnych refleksji, to -
Polecam