Oczywiście, że mamy tu jawne szyderstwo - z polskiej mentalności, z romantycznej porywczości, z patriotycznego nadęcia, może i z tego durnego hurraoptymizmu, z jakim produkowaliśmy powstania. Może i sama Polska została wydrwiona, trudno powiedzieć. Czy Żuławski wiedział, co chce przekazać widzom, czy sporządził kogiel-mogiel z parunastu "biało-czerwonych" elementów - nie wiem. Film szalenie mi się podobał.

a może ta kpina, którą nazywacie kpiną jest w istocie rzeczy próbą ukazania rozpaczy młodego człowieka wracającego z wojny, uczączego się jak na tej wojnie mordować i który jak się okazuje na samym końcu, jest niewiele więcej warty od psa. Nie uwłaczając zwierzętą, staje się on poddany obcym wpływom, a miotanie jest tylko tego wyrazem.

Jego ojciec może symbolizować Boga, a matka ojczyznę, ale u Żuławskiego to jest wszystko płynne. Nie wiadomo, kto jest kim i o co w filmie chodzi. To celowe.

Bohater zmienia się, przestaje się łudzić, gubi się. Słucha tylko diabła, chociaż początkowo towarzyszy mu również zakonnica, a im mocniej poddaje się diabłu, tym bardziej się gubi.

Wreszcie idzie w ślady swojego ojca, pali swój rodzinny dom, niszczy wszystko do gruntu, mamy tylko przed oczyma zimę.

Może też właśnie o to chodzi w filmie, poszczególne kobiety oznaczają próbe znalezienia ojczyzny na nowo, ponieważ stara jest zepsuta i obleśna, a w niej samej plenią się złe obyczaje. W pewnym momencie główny bohater jest niczym Edyp. Przez los nieubłaganie skazany na potępienie.

I mimo, że jest jakaś narracja w filmie, to NASZ bohater nie ma wpływu na zdarzenia, które dookoła się niego dzieją, historię piszą inni i dzieje się to osobnym torem. Dla rozpaczy Jakuba nie ma już jednak miejsca. On jest przeklęty i skazany na wieczne potępienie. Dzieje się to w momencie gdy Diabeł go ratuje.

taa 'czy tego chcemy czy nie tak to mniej-więcej wyglądało... generalnie sam romantyzm jest jaki jest ja bym się go szczególnie jakoś nie czepiał bo to nie on sprawił, że nasza ojczyzna zgniła i gnije wielokrotnie na kartach dziejów, nasz romantyzm to taka trochę druga strona naszej rozchwianej mentalności narodowej, naszej pseudo-patriotycznej choroby dwu-biegunowej, wraz wykoślawioną zdolnością do tworzenia Państwowości czy dbania o swoje małe ojczyzny, które finalnie tworzą państwo w którym chce się żyć

ZGODA.
Oczywiście, masz rację.
Trzeba oddać Tobie słuszność.


Już Norwid pogardliwie mówił: moja miłość dwuskrzydlats od uwielbienia, do wzgardy.

Jakby to ująć, dla mnie i do mnie przemawiają dwa cytaty z Pawlukiewicza: "Łatwo jest być bohaterem jednego wieczoru. Trudno jest trzymać formę przez lata."
"Każdy ksiądz musi umrzeć, aby Chrystus musiał w nim wygrać".

I ten romantyzm na wzór Schillera bądź Goethego u nas w Polsce nie miał prawa się przyjąć w Młodej Polsce.
Nasz kraj był 100 procentowo katolicki. U nas górowali Schopenhauer, Nietzsche i Bergson. Jednak ten Nietzsche dla Leopolda Staffa też był katolicki, gdyż sam Staff jako filozof był katolickiem.

Diabeł jest katolicki, a romantyzm to powrót do animizmu. Ta dwoicka natura wyraża się w listach Nietzschego.
My jesteśmy przesyceni już Nietzschem, Bergsonem i Schopenhauerem jako Polacy. Zaufaj mi, czysty katolicyzm nie wróci.
Najbardziej katolicki z nich jednak jest Schopenhauer, gdyż opiera swój koncept na filozofii katolickiej i chrześcijańskiej. Jego myśl to przyszłość scholastyki. Dlatego tak nienawidził Schopenhauera inny filozof, Martin Heidegger.

Musimy wyzbyć się animizmu i poddać Diabłu, gdyż celem egzorcyzmów nie jest ocalenie życia a zbawienie duszy nawet za cenę życia. To już myśl współczesna.

Pozdrawiam czytelników.
Dzisiaj już wiem, że wykształcenie średnie nie idzie w parze z estymą.