Ekranizacja jednej z najwybitniejszych, jeśli nie najwybitniejszej, powieści laureatki literackiej Nagrody Nobla Elfriede Jelinek (która jest współscenarzystką tego filmu i pojawia się w nim w roli nauczycielki).
Wiedeń. Koniec lat 50. XX wieku. Wokół wciąż widać powojenne zniszczenia, ale ludzie zdają się ich nie zauważać, wolą udawać, że wojna wcale się nie wydarzyła. Bohaterowie filmu Peter, Anna, Sophie i Hans mają po 17, 18 lat i ogarnięci są frustracją, złością, pustką i rozczarowaniem, czemu dają upust w brutalnych napadach, pobiciach, kradzieżach i dewastacjach. To daje im namiastkę życia, stanowi sens ich istnienia.
Film, jak i sama książka, jest ponury, przygnębiający i do bólu realistyczny. Co prawda pozbawiony jest niektórych wątków (np. tego z matką Hansa, wycieczką w góry), a niektóre są zakamuflowane (ojciec Anny i Petera oryginalnie był oficerem SS), ale jak na austriacką produkcję telewizyjną z lat 80. wypada zaskakująco dobrze.