Zdawałoby się, że „Disco Polo” Macieja Bochniaka, to typowa, klasyczna wręcz, komedia, stworzona dla bezrefleksyjnego jedynie, jak to nierzadko bywa w takich przypadkach, spędzenia czasu. Po to jedynie, aby się, żeby tak powiedzieć, odmóżdżyć. Tymczasem tak nie jest, przynajmniej nie do końca. Faktem jest, że film nie niesie ze sobą jakiegoś głębokiego przesłania, ale niesprawiedliwa byłaby też konstatacja, że nie można niczego konstruktywnego z niego wywnioskować. Przede wszystkim dlatego, że Bochniak ukazuje tutaj obiektywizm rzeczywistości. Można by długo spekulować, prześcigać się w argumentacji i udowadniać sobie że jest tak a nie inaczej, niemniej nie zdołamy ukryć faktu, że wielu Polaków utożsamia się z kulturą disco polo. Kulturą, która teraz powraca, bo już w swoim czasie dzierżyła palmę pierwszeństwa, i przeżywa swoistego rodzaju renesans. Cóż nam pozostaje? – jedynie zaakceptować stan. Polecam ze względu na konglomerat, jakkolwiek eklektyczny, któż by pomyślał, gatunków: obyczaj, sensacja, erotyka, no i także ze względu na zupełnie niesubtelne, ale bardzo trafne, aluzje i ostatnia scenę, jakże patriotyczną.