Jego lekko nierzeczywisty klimat w różnych, intensywnych odcieniach niebieskiego, również w połączeniu z innymi kolorami, zawieszenie pomiędzy realnością i wspomnieniami głównych bohaterów, które opowiadają różne historie będące migawkami z ich barwnego życia, tak bardzo przesyconego jednak ogromną samotnością, składają się na ten niecodzienny obraz nadając zarówno spokojny, refleksyjny jak i zaiście szalony, bluesowy charakter temu 'podwodnemu barowi'. To, co równie mocno oddziałuje i przyciąga w filmie to niesamowite gry słowne, którymi posługują się jego bohaterowie, jak na przykład pawie pióra na określenie sofy czy też przystanku autobusowego będącego synonimem rekina, a także ich wyobraźnia, która jak to doskonale ujął Kevin 'daje niezależność', przywołuje wydarzenia z przeszłości oraz pozwala urzeczywistnić marzenia jak to świetnie powiedział Asano 'jak czegoś pragnę to wystarczy, że sobie wyobrażę'. A kiedy bohaterów dopada nagły zanik pamięci, tak jak często Kevina wciąż zastanawiającego się gdzie się właściwie znajduje, to z całą pewnością pomoże wypicie 'piwa z cukrem na wzmocnienie pamięci'.