O ile cała historia zbyt oryginalna nie jest, to już środki jakie tu zastosowano są zaskakująco świeże. Już początek, gdy tajemniczy rewolwerowiec wbija nagrobek przed barem zaskoczył mnie pomysłowością. Do tego dochodzi atmosfera rodem z horroru i postać Django, która jest bardzo zagadkowa, pojawia się znikąd i znika tak samo.
Całość owszem, jest nierówna, często przewidywalna, a końcówka to już typowa rozwałka, gdzie bohater po prostu chodzi po miasteczku i zabija przeciwników. Ale przyznać muszę że podejście do tej historii i przyjęcie konwencji kina grozy mnie bardzo przypadło do gustu. Główny bohater to w zasadzie taki upiór, do którego wciąż ta sama mina pasuje. Niektóre ujęcia wprost hipnotyzują, zwłaszcza te zrobione w nocy. Muzyka tylko potęguje nastrój.
Wiem że to może nie jest jakiś reprezentatywny spaghetti western, ale moim zdaniem wybija się wśród wielu tego typu opowieści. Ja bawiłem się na nim przednio i to nic że słabe sceny sąsiadują z tymi rewelacyjnymi. W ostatecznym rozrachunku "Django il bastardo" wypada całkiem dobrze.