Tarantiono można podzielić na dwa okresy - sprzed bękartów wojny i po bękartach wojny. Ten drugi okres charakteryzuje się spadkiem formy tępie geometrycznym. Django jest już tym apogeum, w którym zasłaniałem twarz rękoma ze sromoty. Każdy zna to uczucie, kiedy ogląda coś wyjątkowo glupiego i przytłacza go ogrom żenady z samego faktu, że to ogląda.
Sednem tandej fabuły było zrobienie dobrze Amerykańskiej społeczności murzyńskiej, która w czasach gdy skończyła się dyskryminacja i nie ma na kogo zwalic niepowodzeń, dalej obiwnia resztę świata za swoją złą sytuację bo niewolnictwo i Rodney King. Jest to zdecydowanie latwiejsze niż wziąc odpowiedzialnośc za swój los, ale to temat na inną dyskusję.
Cięzko mi powiedzieć czy Tarantino próbuje zrobić na tej amerykańskiej histerii pieniądze, czy uległ jej tak głęboko, że postanowił wyprodukować ten gwałt na swoim dziedzictwie artystycznym. Mam nadzieje, że to drugie - przynajmniej byłby w tym prawdziwy.
I niestety, krótka rola dicaprio nie uratowała tego filmu. Natomiast Jamie Fox dokonał wydawało by się niemożliwego - sprawił że zastanawiałem się czy gorszy jest koncept filmu czy jego gra aktorska.