Nie będę ukrywać, że lubię czasem się "odmóżdżyć" przy jakimś romansidle, uronić pare łez, jak większość kobiet zapewne. Niektóre ekranizacje Sparksa przypadły mi do gustu (prym wiedzie zdecydowanie "Pamiętnik", ale tu też wielka zasługa aktorów), inne zaś nie, cóż więc? Z mieszanymi uczuciami zasiadłam przed telewizorem i się zawiodłam... Film mdły i do bólu przewidywalny, a mogło być tak ciekawie. Ogólnie już od samego początku ich romans wydawał mi się jakiś bez wyrazu. To głownie Amandzie zależało na tym związku, to ona go podrywała, biegała za nim i w końcu sama przyszła do łóżka nago, podając się jak na tacy. Dawson był ciągle nieobecny, obojętny, tak bardzo ją kochał, a nawet nie chciał się z nią zobaczyć będąc w więzieniu, bez sensu... Ja nie wiem czy na miejscu Amandy potrafiłabym przez 21 lat wciąż kochać tego mężczyznę, który mnie olał i zostawił, a po latach paść mu w ramiona z utęsknieniem. Myślę, że czas dziala tutaj na niekorzyść takich romansów. Było to pokazane w "Pamiętniku", ale ich miłość była wiarygodna, oni się kochali i było to widać na każdym kroku, poza tym minęło chyba 5 lat od ich spotkania, a nie 21! Uważam też, że głowna bohaterka po swoich przeżyciach powinna skończyć z depresją i silną chorobą umysłową- kto widział tyle nieszczęść, tyle zgonów i tyle strat w swoim życiu? Film ocenie więc na 5, bo powiedzmy, że jest do obejrzenia w nudny, samotny wieczór. Natomiast ja nie uroniłam ani jednej łzy, choć serca z kamienia nie mam :)