Nie chcę powtarzać tego, co inni już napisali, ale nie mogę też nie napisac nic... Kiedy pierwszy raz zobaczyłem 'Do widzenia, do jutra' (miałem wtedy chyba 16 czy 17 lat), to pomyślałem sobie, że jest to po prostu zwykły film o miłości, niespełnionej miłości. Jednak po kolejnym obejrzeniu tego obrazu zorientowałem się, że jest to prawdziwa perła, która jest niczym sen, marzenie, tęsknota i poezja najwyższych lotów. Wtedy właśnie zrozumiałem, że nawet najprostszą historię można opowiedzieć tak, iż widz tuż po seansie zatęskni za prawdziwą miłością. Ze mną tak właśnie było... Dzisiaj wracam do tego filmu nie tylko żeby przypomnieć sobie twarze ulubionych aktorów, słoneczne gdańskie lato, czasy studenckich teatrów i jazz grany w każdej knajpie, ale także dlatego, żeby przypomnieć sobie jak smakuje miłość sprzed lat, ta pierwsza miłość... Wiem dobrze, że będę do tego filmu wracał jeszcze wiele razy, choć znam w nim "(...)każdy kamień, każdy kamień, każdy kamień...".