Zgadzam się, film i wzruszający i bogaty w antywojenne przesłanie, do tego "podany" w sposób nieagresywny jak wiele filmów o podobnej tematyce. Smutek i żal, który rodzi się w widzu wynika z dogłebnego przeżycia sytuacji ukazanej na ekranie a nie z epatowania brutalnością i niemieckojęzycznymi okrzykami...
Mnie w tym filmie ujmuje szczególnie hołd dla edukacji w miłości, wpajania od najmłodszych lat tolerancji, solidarności i braterstwa, bo jak pokazuje Malle
młodzi chłopcy przesiąkali w sposób niewymuszony wręcz naturalny dobrymi manierami, szacunkiem do ludzi, przemijających dóbr (np. nakłanianie do dzielenia się przysłanymi przysmakami, ganienie za ich ukrywanie, konsekwentne acz nieupokarzające karanie).
Przepięknie jest też ukazane rodzenie się przyjaźni między Julienem i Jeanem, nie ma idealizowania chłopięcych przyjaźni, za to powolne "docieranie się", rodzenie się zaufania i wzajemnego szacunku. Ta przyjaźń jest mocna i dojrzała dzięki temu, że wyklarowała się w sposób świadomy.
Paradoksalnie najpiękniejsze a zarazem najsmutniejsze jest to, że prawdziwa dobroć i czystość pojmowania świata przypada właśnie na wiek dziecięcy... A z czasem jest jej w ludziach coraz mniej...