No, trzeba przyznać, że "Dom latających sztyletów" robi wrażenie! Popisowe sceny (zwłaszcza w bambusowym lesie czy jedna z pierwszych, gdy bohaterka "tańczy" w kole z bębnów) mieszają się z w sumie banalnym trójkątem miłosnym, przy czym niezmiennie najważniejsze pozostają wrażenia i niesamowita sfera plastyczna (zdjęcia!). Film porywa i bardzo silnie działa na poziomie estetycznym. Równocześnie ma do zaoferowania zupełnie inną niż nasza kulturę - być może niezrozumiałą i silnie orientalną, ale przez to właśnie ciekawą i niepowtarzalną.

Silnie zapadają w pamięć sekwencje walk, które bardziej przypominają balet, niż krwawą bijatykę -najlepszy jest moim zdaniem moment odbicia więzionej bohaterki przez tajemniczego mężczyznę. Robi wrażenie dynamiczne podążanie kamery za lecącym sztyletem czy strzałą. Ciekawie pokazane są zmiany pór roku; świetne i przekonujące jest aktorstwo. Naprawdę nie żałuję poświęconego czasu (zwłaszcza, że film szedł z opóźnieniem - nasz kochany i zatroskany premier udzielał wywiadu bardzo ostremu i dociekliwemu dziennikarzowi...)!

Z chęcią oglądnę podobne produkcje, gdyż mam w tym zakresie smutne zaległości - "Hero" i "Przyczajony tygrys, ukryty smok". Sądzę, że takie orientalne filmy mają sporo do zaoferowania europejskiemu widzowi. Niewątpliwie są świerzym oddechem, czymś nowym i innym, zajmującym i absorbującym. Zamiast sięgać po koleją amerykańską superprodukcję, warto wybrać coś dla nas odmiennego, zwłaszcza, że coraz więcej podobnych filmów się na naszym rynku przebija - Kar-Wai, "Pusty dom" czy "Pan zemsta". Wystarczy być otwartym na nowe doświadczenia a satysfakcja gwarantowana!