Przeczuwając, że w jej życiu przyszedł czas na zmiany, doktor Kate Forster (SANDRA BULLOCK) porzuca szpital, w którym odbyła staż specjalizacyjny na przedmieściach miasta w stanie Illinois, by podjąć pracę w tętniącej życiem klinice w Chicago. Żałuje tylko, że musi zostawić wyjątkowo piękny dom, który wynajmowała - cichy azyl, przestronny i pomysłowo zaprojektowany, z dużymi oknami wychodzącymi na spokojne jezioro. W tym miejscu czuła się naprawdę sobą. Jest poranek zimą 2006 roku. Wyjeżdżając do miasta, Kate zostawia w skrzynce pocztowej liścik adresowany do kolejnego lokatora, z prośbą o przesyłanie przychodzącej do niej korespondencji oraz z wyjaśnieniem, że dziwne ślady łap odciśnięte w farbie, które zapewne zauważy przy drzwiach, znajdowały się tam, zanim się wprowadziła. Jednak kolejny lokator zastaje zupełnie inną sytuację. Alex Wyler (KEANU REEVES), utalentowany, ale niezadowolony ze swego życia architekt, który pracuje na pobliskiej budowie, znajduje bardzo zaniedbany dom - zakurzony, brudny, porośnięty chwastami. I nigdzie nie ma śladów łap. Dla Aleksa ten dom ma szczególną wartość. W nieco lepszych czasach został on zbudowany przez jego niemieszkającego już z rodziną ojca (CHRISTOPHER PLUMMER) - znanego architekta, który dla zawodowej sławy poświęcił życie rodzinne. W tym miejscu Alex znajduje spokój ducha i dlatego postanawia przywrócić całej posesji jej dawne piękno. Ignoruje liścik Kate do czasu, gdy nieco później, malując nadgryzione zębem czasu molo, zauważa bezpańskiego psa, który przebiega po świeżej farbie w stronę wejścia do domu, pozostawiając ślady łap dokładnie tam, gdzie opisała Kate. Alex, zbity z tropu, odpisuje jej, że przed nim nikt w domu nie mieszkał i zastanawia się, skąd wiedziała o psie. Natomiast Kate, która wyprowadziła się dosłownie tydzień temu, dochodzi do wniosku, że ktoś sobie z niej stroi żarty, więc ripostuje. Pytam dla porządku - jaki jest dziś dzień? 14 kwietnia 2004 roku. Nie - odpisuje. - Jest 14 kwietnia 2006 roku. Ten sam dzień, ale różnica dwóch lat. Czy to możliwe? W miarę jak Kate i Alex korespondują ze sobą poprzez listy pocztowe, potwierdza się - choć to niewiarygodne i niemożliwe - że mieszkają w tym samym domu w odstępie dwóch lat od siebie, a każde z nich właśnie przeżywa ciężki okres, próbując rozliczyć się z przeszłością i poukładać sobie życie od nowa. Ta niezwykła więź powoduje, że bohaterowie z tygodnia na tydzień wyjawiają sobie coraz więcej - swoje tajemnice, wątpliwości i marzenia, aż w końcu zakochują się w sobie. Zdecydowani pokonać dzielący ich dystans i raz na zawsze odkryć przyczynę swojego niezwykłego związku, kuszą los, umawiając się na spotkanie. Jednak próba połączenia odrębnych światów niesie ze sobą ryzyko, że stracą się na zawsze.

„Dom nad jeziorem jest epicką historią o miłości” - mówi Sandra Bullock, grająca w filmie rolę Kate Forster - niezależną i racjonalnie nastawioną do życia lekarkę, która daje się wciągnąć w nieuchwytny romans wydający się zaprzeczać zdrowemu rozsądkowi i istniejący w zupełnie odrębnej rzeczywistości. - „To historia o tym, co możliwe i niemożliwe, a także o decyzjach, jakie podejmujemy, aby znaleźć właściwego partnera. Przekonuje nas, byśmy uwierzyli w to, co niemożliwe oraz w moc więzi, które pokonują wszelkie przeciwności losu - dlatego, że bardzo pragniemy, aby tym dwojgu ludziom się udało”. To właśnie wyjątkowa struktura i fabuła filmu przyciągnęły Bullock, która mówi, że zwabiło ją „to, czego na pewno jeszcze nigdy nie widziała”. Keanu Reeves, który na planie pojawia się z Bullock po raz pierwszy od czasu, gdy oboje zagrali wybuchowy duet w Speed: Niebezpieczna szybkość, gra Aleksa, przyjaciela Kate, i podobnie jak ona dał się oczarować niezwykłej historii. „Sposób, w jaki nawiązują ze sobą kontakt, jest oryginalny i szczery” - mówi, zwracając także uwagę na sposób, w jaki ponadczasowy idealizm Domu nad jeziorem łączy się z niezwykle współczesną scenerią i postaciami. - „Ja nie gram tu bohatera, a ona nie jest białogłową w potrzebie. Film nie pokazuje dwojga ludzi, którzy poszukują kogoś lub czegoś, by dopełnić siebie samych - pokazuje dwoje ludzi, którzy odkrywają, że razem mogą stworzyć coś nowego”. Już samo to, jak się poznają, jest tajemnicą większą, niż im się wydaje. Kto może wyjaśnić, jak to się dzieje, że ona wkłada list do skrzynki w 2006 roku, a on może go odebrać tego samego dnia dwa lata wcześniej? To historia o dwojgu ludzi prowadzących zupełnie odrębne życie, którzy mimo niezgłębionej przepaści dwóch lat potrafią ze sobą rozmawiać i pod każdym innym względem pasują do siebie jak ulał. „Początkowo listy dotyczą przyziemnych spraw, lecz wkrótce w korespondencji zaczyna się przewijać motyw osobisty i to on staje się wątkiem dominującym. Kim jesteś? Właśnie w ten sposób Alex znajduje kogoś, z kim może podzielić się wszystkimi wątpliwościami, które go dręczą i odkryć swą prawdziwą naturę. Podobnie rzecz ma się z Kate” - mówi Reeves. Oboje z Bullock są przekonani, że poczta elektroniczna czy inna forma komunikacji nie sprawdziłaby się tak dobrze w tej opowieści, jak listy. Reeves mówi - „Już sama czynność pisania listu wymaga poświęcenia czasu na zebranie myśli. Umożliwia odkrycie najlepszej strony samego siebie, tej najbardziej intymnej i pełnej zadumy. Potem trzeba czekać, aż druga osoba odbierze list i odpowie na niego - jest więc w tym tęsknota i oczekiwanie, które pozwala skupić się na własnych zamiarach”. Zdaniem Bullock, dzięki listom, Kate i Aleksowi udaje się uniknąć „tych powierzchownych ceremoniałów, które zawsze mają miejsce, gdy ludzie spotykają się po raz pierwszy i starają się pokazać z jak najlepszej strony. Bez tego mogą być sobą - szczerze i w całości - włączając w to nawet nieśmieszne dowcipy i paskudne nastroje, głupie słowa, złość, smętność i brak humoru. Z powodu niezwykłego charakteru ich więzi nie ma wstydu i obawy przed pokazaniem całego siebie, ponieważ jakaś cząstka nas powtarza wciąż „Przecież to nie dzieje się naprawdę” albo „A nawet jeśli to rzeczywiście ma miejsce, to i tak nigdy się nie spotkamy, więc czym się martwisz?”. Zakochują się w sobie tak bardzo dlatego, że zupełnie nie boją się okazywać swoich słabości”. Poza tym pozostaje jeszcze wrażenie, że trzyma się w rękach coś, czego dotykał ktoś inny, szczególnie w obliczu tak niewielkiego skrawka fizycznej rzeczywistości, jaki los pozwolił im dzielić. Kiedy rozkwita korespondencja pomiędzy Kate i Aleksem, wnosi do ich życia nie tylko romans i spontaniczny śmiech, lecz także siłę i inspirację do rozwiązywania własnych problemów oraz - jak mówi Reeves - „Nie wiem, czy świadomie przygotowują się na miłość, ale każde zmienia kierunek własnego życia i otwiera się na to, co przyniesie przyszłość”. Kate właśnie zaczęła pracę w nowym miejscu. Zamieniła swą wiejską samotnię na Chicago - miasto, którego wewnętrzne piękno dopiero musi poznać - i na małe, sterylne mieszkanko, które szybko ją osacza. Nie uznając kompromisów w miłości, właśnie zakończyła związek z mężczyzną, który po prostu nie był „tym jedynym”, choć czasem nachodzą ją wątpliwości, czy rzeczywiście istnieje jakikolwiek „jedyny” i jak długo ma czekać na jego pojawienie się. W tym samym czasie Alex, utalentowany architekt, trwoni swe zdolności na budowie zwykłego osiedla mieszkaniowego zamiast zostać w prestiżowym studiu projektowym prowadzonym przez jego słynnego ojca, Simona Wylera, w którego rolę wcielił się znany na całym świecie aktor, Christopher Plummer. „Próbuje wychodzić poza ramy, które przewidział dla niego ojciec, zarówno w życiu prywatnym, jak i w zawodzie” - komentuje reżyser Domu nad jeziorem, Alejandro Agresti. Ojciec i syn, rozdzieleni, odkąd rosnąca sława i arogancja Wylera seniora odsunęły w cień ukochaną matkę Aleksa i zniszczyły rodzinę, nadal z trudnością wytrzymują razem w jednym pomieszczeniu. Alex zdecydował się pracować na własny rachunek, by przekonać się, czy może stworzyć coś sam, z dala od przytłaczającej sławy ojca, nawet jeśli oznaczałoby to zawieszenie na jakiś czas własnych marzeń o projektowaniu. „Oboje przechodzą okres przejściowy” - mówi Reeves. - „Kate w 2006 roku, a Alex w 2004 znajdują się w tym samym miejscu w życiu, w którym czekają, aż coś się wydarzy, ale żadne z nich jeszcze nie wie, co”. „Nie mogli wiedzieć, zanim nie zaczęli ze sobą rozmawiać - wtrąca Bullock - że czekali właśnie na siebie nawzajem”. Dom nad jeziorem jest oparty na oryginalnym, południowokoreańskim filmie z 2000 r., zatytułowanym Il Mare, którego tematem przewodnim była intrygująca koncepcja komunikacji w czasie. Film ten zdobył nagrodę publiczności na międzynarodowym festiwalu filmowym w Pusan w Korei Południowej i przyciągnął uwagę producentów - Douga Davisona i Roya Lee, założycieli Vertigo Entertainment, którzy uznali, że przesłanie filmu zasługuje na przekazanie go szerszej publiczności. Mówi Davidson - „To była love story niepodobna do niczego, co wcześniej oglądaliśmy - wyjątkowa i złożona. Gdy po raz pierwszy oglądaliśmy ten film, ogromne wrażenie wywarł na nas temat potęgi miłości i to, w jaki sposób może ona zmienić życie człowieka. W ciągu trzech i pół roku, które zajęła nam realizacja tego projektu, ani na chwilę film ten nie przestał mnie fascynować”. Lee dodaje - „łatwo było sobie wyobrazić przeróbkę tego filmu, z amerykańskimi aktorami i akcją umiejscowioną w Stanach Zjednoczonych, ponieważ historia ta jest absolutnie uniwersalna i nie ma w niej nic, co czyniłoby ją wyłącznie koreańską czy też związaną z jakąkolwiek inną kulturą”. Davison i Lee poprosili Davida Auburna o napisanie nowego scenariusza, pozostając w znacznej mierze pod wrażeniem ładunku emocjonalnego jego sztuki Proof, za którą otrzymał nagrodę Pulitzera, a także nagrodę Tony i Drama Desk Award za jej broadwayowską inscenizację. Sztuka posłużyła w 2005 roku za kanwę filmu Dowód. Mówi Davidson - „Styl pisarski Davida jest urzekający, a on sam doskonale pasował do tej nielinearnej, niezwykłej historii o miłości. Napisał zachwycający scenariusz”. W uznanym argentyńskim reżyserze, Alejandro Agrestim, odnaleźli natomiast „umiejętność uchwycenia płaszczyzny emocjonalnej, której brakuje tak wielu filmom”. Szczególne wrażenie na Davidsonie i Lee’m wywarł Valentin, wzruszająca i sentymentalna opowieść o dorastaniu i marzeniach małego chłopca o zostaniu kosmonautą, którą napisał i wyreżyserował Agresti. Film ten zdobył wiele nagród międzynarodowych, w tym Srebrnego Kondora argentyńskiego Zrzeszenia Krytyków Filmowych dla najlepszego reżysera i za najlepszy oryginalny scenariusz, a także Złotego Cielca za najlepszą reżyserię na Holenderskim Festiwalu Filmowym. Choć Dom nad jeziorem koncentruje się na nieustającym dialogu pomiędzy dwojgiem kochanków rozdzielonych przez czas, w rękach Agrestiego film nabiera znaczącego wymiaru wizualnego, pozwalając widzom - jak wyjaśnia Bullock - „dowolnie interpretować fakty i dokonywać projekcji własnych uczuć w miarę, jak rozwija się opowieść, stroniąc od mówienia widzom wprost, co mają czuć”. „Podoba mi się sposób, w jaki widzimy rozwój wątków, jak poznajemy oboje bohaterów” - mówi Agresti. - „Podoba mi się też, jak opowieść rozciąga się w czasie i jak ci dwoje zakochują się w sobie, żyjąc w dwóch różnych płaszczyznach czasowych, bez możliwości spotkania. Początkowo traktują to zostawianie sobie listów jaką swoistą zabawę. Lecz to, co wydaje się nielogiczne, ujawnia swój logiczny zamysł”. „W filmie udało się uchwycić to wrażenie, gdy poszczególne elementy zaczynają układać się w całość” - mówi Bullock o jednym z przewijających się w filmie wątków. - „Coś lub ktoś może pojawić się w życiu i dokładnie w tym momencie coś pozornie zupełnie niezwiązanego, co wydarzyło się wiele lat temu, po prostu przychodzi na myśl i człowiek już wie, jak się jedno łączy z drugim. Może jedno musi się wydarzyć, by pociągnąć za sobą coś innego - jednak nie zawsze udaje nam się dostrzec całość”. Wreszcie sugeruje - „Nie liczy się przeznaczenie, ale wybór. Wybór, jakiego oboje dokonują - decydują się wierzyć w coś, na co warto czekać, choć wydaje się to zupełnie niemożliwe”.

W stylu odzwierciedlającym charakter postaci, Sandra Bullock i Keanu Reeves grają obok siebie w Domu nad jeziorem. Pracując w niezwykłej konstrukcji scenariusza, rozwijają swą historię miłosną raczej za pomocą scen granych równolegle niż wspólnie na ekranie. Ożywiają też korespondencję bohaterów, czyniąc z niej bogaty, intymny dialog. Nie przeszkadza w tym fakt, że, od czasu gdy Bullock i Reeves spotkali się 12 lat temu na planie światowego hitu kinowego Speed: Niebezpieczna szybkość z 1994 roku, pozostają prawdziwymi przyjaciółmi także poza kadrem. To właśnie ten film był dla Bullock pierwszoplanowym debiutem, a dla obojga zdobył szereg nagród filmowych MTV i nominacji, w tym dla najlepszego duetu filmowego i za najlepszy pocałunek. „Ona stanowi dla mnie inspirację” - mówi Reeves, odnosząc się nie tylko do kariery Bullock, która obecnie bywa także producentem i producentem wykonawczym, ale także do jej zainteresowań, wśród których znajduje się na przykład restaurowanie budynków. - „Od tamtej pory nie mieliśmy okazji wspólnie pracować, ale utrzymywaliśmy kontakt i naprawdę lubimy ze sobą przebywać. Bardzo się cieszę, że znów mogłem z nią zagrać. W postać Kate wnosi połączenie wrażliwości i siły, i to wrażenie wszechobecności, ale i wielkiego dystansu, który jest zresztą jednym z intrygujących aspektów filmu. Tyle rzeczy musi przekazać bez słów. A do tego dodaje swój lekki styl bycia i poczucie humoru”. „Keanu był moim pierwszym partnerem filmowym. Przedtem grywałam role drugoplanowe, ale dopiero przy okazji filmu Speed: Niebezpieczna szybkość poczułam się naprawdę częścią zespołu. Jestem do Keanu bardzo przywiązana” - odpowiada Bullock. - „Nigdy nie tracimy siebie z oczu. Jak tylko rozpoczęliśmy zdjęcia próbne do Domu nad jeziorem, poczułam się, jakbym wracała do siebie. Łączy nas zrozumienie, którego nie da się wyjaśnić - mówi, po czym dodaje z przymrużeniem oka - To widać, bo cały czas się kłócimy!” Tak Bullock wspomina kręcenie Domu nad jeziorem - „Pracowaliśmy razem, choć zazwyczaj się mijaliśmy. Było podobnie jak w samym filmie, w którym wyobrażamy sobie, że gdyby Kate obróciła się w tę, zamiast w tamtą stronę, mogłaby zobaczyć Aleksa, albo gdyby poszła inną drogą, doszłaby do niego, a nie oddalała się” - mówi, dodając, jak bardzo ten zwodniczy element drobnych pomyłek pomaga budować romantyczne napięcie. - „Bardzo długo pozostają oddaleni od siebie i wszystko jest dla nich tak trudne, że staje się wręcz bolesne. Naprawdę widz niemal tak samo mocno pragnie, by ci oboje w końcu się spotkali, jak sami bohaterowie”. Uwaga, jaką reżyser Agresti przykłada do niezliczonych elementów wizualnych, wzmacnia więzi i punkty odniesienia obojga zakochanych. Bullock wyjaśnia - „Każde ujęcie było ustawiane w określony sposób z konkretnego powodu i wszystko w tym ujęciu, czy to meble, czy dzieła sztuki, czy detale wchodzące w kadr, można bezpośrednio powiązać z czymś innym lub uznać za symbol, tak więc Kate i Alex są w ciągłym kontakcie, niezależnie od tego, czy mają tego świadomość. Nawet, jeśli nie znajdują się w tym samym pokoju, działanie ze strony Kate ma wpływ na świat Aleksa i na odwrót”. Pewnego dnia, tuż przed nadejściem zimy, kierowana impulsem Kate zostawia w skrzynce przy domku nad jeziorem czerwony szalik dla Aleksa. Ten zaczyna go nosić, dodając tym samym kolejny element do ich komunikacji. Później, we wzruszającej sekwencji, po tym jak oboje godzą się już nie tylko z ograniczeniami, ale i z niewiarygodnymi możliwościami swojej sytuacji, Alex wnosi w życie Kate piękno, którego jej tak bardzo brakuje, sadząc w 2004 roku młode drzewko obok miejsca, w którym wkrótce stanie jej nowy blok - wiedząc oczywiście, że do 2006 roku drzewko urośnie na tyle, by Kate mogła cieszyć nim swoje oczy. „Z czysto filmowego punktu widzenia, dzięki zestawieniu obok siebie scen Aleksa i Kate, widzimy, jak oboje żyją w tej samej przestrzeni” - mówi Reeves. Wierzy jednak, że bardziej niż cokolwiek innego to właśnie rosnąca „intensywność i intymność dialogu między nimi” wywoła w widzach odczucie, że ci dwoje nie tylko powinni być ze sobą, ale w rzeczywistości już są razem”. Mimo to frustracja wynikająca z tak głębokiej więzi przedzielonej dwoma latami różnicy staje się dla Kate coraz trudniejsza do zniesienia, aż w końcu bohaterka zaczyna zastanawiać się, czy ten niezwykły romans nie jest przypadkiem bezsensownym wytworem wyobraźni. W tym krytycznym momencie w jej życie ponownie wkracza były narzeczony - Morgan. Przekonany, że zerwanie sprzed kilku miesięcy było wynikiem jego niechęci do wyjazdu wraz z Kate do Chicago, gdzie ta znalazła nową pracę, Morgan wciąż darzy ją miłością i bardzo chce dostać drugą szansę. Nie po raz pierwszy Morgan próbuje na nowo rozniecić płomień uczucia, lecz pierwszy raz Kate gotowa jest wyjść mu naprzeciw. Dylan Walsh, w tej chwili odnoszący sukcesy w roli dr. Seana McNamary w nagrodzonym Złotym Globem serialu stacji telewizyjnej FX Networks Bez skazy, sprawnie wciela się w rolę Morgana - mężczyzny, na którym kiedyś Kate zależało i którego być może wybierze ponownie. „Prawdę mówiąc - mówi Walsh - Morganowi niczego nie brakuje, poza tym, że - w przeciwieństwie do Aleksa - jest zupełnym pragmatykiem. I jest prawdziwy. Może nie posiada głębi uczuć swego rywala, ale na pewno kocha Kate, a jego wielkim atutem jest to, że jest u jej boku”. Z tym zdaniem zgadza się Bullock, przyznając, że Morgan „to naprawdę świetny facet - taki, z którym chciałyby mnie widzieć koleżanki. Jest otwarty, kochający i ubóstwia Kate. A ona, prawdę mówiąc, nie jest w stanie zaprzeczyć, że Morgan nie jest wszystkim, czego kobieta może pragnąć”. Mimo to pod koniec mówi jednak- „Musisz zdać sobie sprawę z tego, że można być ideałem człowieka, jednak nie ideałem dla ciebie”. W tym samym czasie w pracy Kate zajmuje się pacjentami tak samo troskliwie, jak zwykle, jednak zachodzi w niej niewielka zmiana, która zwraca uwagę jej przyjaciółki i współpracownicy, dr Anny Klyczynski, którą gra aktorka irańskiego pochodzenia Shohreh Aghdashloo, nominowana w 2004 roku do Oscara za rolę w głośnym dramacie Dom z piasku i mgły. „Anna zauważa, że coś dręczy Kate” - mówi Aghdashloo. Wyczuwając wahanie, ale nie znając problemu, Anna wykorzystuje własne doświadczenia życiowe, by zachęcić Kate do podjęcia najlepszej dla niej decyzji. „Anna zasmakowała różnych kolorów życia i zdobyła pewną wiedzę. Gdy zauważa tę młodą dziewczynę, która za chwilę może popełnić te same błędy, które Anna popełniła w swoim życiu, chce ją ostrzec, tak jak zrobiłaby to prawdziwa przyjaciółka - po to, by naprowadzić Kate na właściwą drogę”. Decyzja o porzuceniu czegoś materialnego dla pozornie niemożliwego romantycznego marzenia „to wielkie ryzyko” - przyznaje Reeves. - „Jednak często trzeba tak postąpić w życiu, by móc się rozwijać lub zmieniać, lub też zbliżyć się do tego, czego rzeczywiście się pragnie”.

Jedną z cech wspólnych dla Kate i Aleksa jest ich umiłowanie dla domku nad jeziorem. Gdy Kate przenosi się do Chicago, wspomina dom nad jeziorem jako miejsce, w którym najbardziej czuła się sobą. Dla Aleksa dom ten ma jeszcze głębsze znaczenie. Wybudował go jego ojciec w lepszych dla rodziny Aleksa czasach, gdy jeszcze nie był znany, a cała rodzina mieszkała wspólnie nad jeziorem. Przywracając dawną piękność zaniedbanej posesji, Alex chce odzyskać choć trochę tego spokoju, który kiedyś dawało mu to miejsce. Mówi Reeves - „Próbuje z tego domu znów zrobić prawdziwy dom”. Nie jest to zresztą zwykły dom - to niezwykle piękny azyl światła i szkła zawieszonego nad wodą, bezpiecznego, ale wciąż pozostającego w pełnej symbiozie z jeziorem i otaczającymi gruntami. „To wyjątkowo niezwykły projekt, niezaprzeczalnie piękny, ale nie taki, który każdemu przypadłby do gustu. Jedynie konkretny typ ludzi mógłby mieszkać w tym domu. Jest przeznaczony dla szczególnych upodobań” - mówi Bullock, przekonana, że to także pokazuje, jak bardzo tych dwoje jest podobnych do siebie. - „To, jak dobrze czują się Kate i Alex wśród tych szklanych ścian, pokazuje, ile mają ze sobą wspólnego - to symbol jeszcze większego zrozumienia, jakie wzajemnie sobie oferują”. Bullock, która nie ukrywa, że ma „hopla na punkcie architektury”, znajduje w tym domu reminiscencje „stacji paryskiego metra z przełomu wieków, czystych i tchnących minimalizmem, z dużą ilością szkła i stali. To projekt, który może wydawać się zimny, ale w rzeczywistości - gdy się go zobaczy - jest bardzo przytulny” - mówi, wspominając o tym, jak światło chwytają i odbijają liczne płaszczyzny budynku. - „Podobnie jak Tadż Mahal, był to dom zbudowany przez mężczyznę kochającego żonę i rodzinę, który swą miłość wyraził w tej konstrukcji”. Po wielu tygodniach przeglądania lokalizacji nad jeziorami w Wisconsin, Michigan, Illinois i Indianie, a także praktycznie każdego kilometra rozległej linii brzegowej Jeziora Michigan w poszukiwaniu czegoś, co miałoby w sobie wszystkie konieczne elementy, ekipa produkcyjna Domu nad jeziorem stanęła na wysokości zadania i samodzielnie zbudowała sielski domek. James McAllister, odpowiedzialny za zdjęcia w plenerze (Droga do zatracenia, Batman - Początek) wrócił do Cook County w stanie Illinois, gdzie pracował dziesięć lat wcześniej nad filmem Portret zła, w rezerwacie leśnym przy spokojnym, sztucznym jeziorze Maple Lake o powierzchni prawie 136 hektarów. Okolica okazała się doskonała: naturalnie spokojna i romantyczna, z dokładnie taką teksturą i terenami, o jakich myślał Agresti. „Dom był naszym najważniejszym planem filmowym, kluczowym miejscem, wokół którego kręci się opowieść, uzasadnione więc było zbudowanie dokładnie tego, co chcieliśmy” - mówi kierownik produkcji Nathan Crowley, nominowany w 2005 r. do nagrody BAFTA i Art Directors Guild Award za film Batman - Początek i jednocześnie przedstawiciel trzeciego pokolenia architektów w rodzinie. „Chcieliśmy dokonać połączenia elementów nowoczesnych z klasycznymi, stworzyć coś, co mógł zaprojektować ojciec Aleksa. Pod pewnymi względami projekt domu zakorzeniony jest w stylu „szklanych pudełek” z lat 60. XX wieku, ale inspirowaliśmy się też stylem Regencji, popularnym w Anglii w pierwszej połowie XIX wieku, by dodać naszej budowli romantyzmu i elegancji; włączyliśmy też elementy konstrukcji szklarni”. Biorąc pod uwagę fakt, że Kate i Alex na tym etapie swojego życia spędzają tak wiele czasu w samotności, dokonując introspekcji, Bullock za szczególnie ciekawy uważa fakt, że ta wykonana głównie ze szkła budowla nie daje im „miejsca do ukrycia się. Mamy tu dwoje ludzi, którzy pod wieloma względami ukrywają się przed światem, a mimo to dom, który tak sobie upodobali, jest całkowicie odsłonięty”, jak gdyby sam fakt przebywania tam odkrywał ich prawdziwą naturę. - „Jednocześnie od razu nawiązują kontakt z jeziorem, drzewami, ziemią, ze wszystkim, co ich otacza. Prawie jakby mieszkali na zewnątrz”. Z praktycznego punktu widzenia przezroczystość domu oznaczała, że „nie mieliśmy możliwości kręcenia fasady domu bez wnętrza, tak jak zwykle się to robi” - wyjaśnia Crowley. - „Musieliśmy kręcić fasadę i wnętrze razem, co oznaczało konieczność zaprojektowania i zbudowania domu, tak jakby był to prawdziwy dom, nie zwykły plan zdjęciowy”. Współpracująca z doświadczonym koordynatorem budowlanym z Chicago, Troyem Osmanem, ekipa Crowleya miała raptem siedem tygodni na stworzenie domu o powierzchni ponad 185 m2, posadowionego na stalowych dźwigarach 3 metry nad taflą wody. Do realizacji tego wielkiego projektu wykorzystano 35 ton stali, a przy budowie pracowała prawie stuosobowa ekipa stolarzy, spawaczy i malarzy. „Sam dom nie był duży, ale logistyka w tym przedsięwzięciu była prawdziwym wyzwaniem, szczególnie biorąc pod uwagę ograniczony czas, jaki mieliśmy na wykonanie zadania” - mówi Crowley. - „Zainstalowaliśmy nawet ogrzewanie, żeby aktorzy nie zmarzli”. Z powodu cech geologicznych podłoża konieczne było zastosowanie wsporników wwierconych prawie 10 metrów w głąb dna jeziora. Jednak zamiast tego Crowley zdecydował, że „dźwigary zostaną posadowione na betonowych ławach, ale to oznaczało konieczność wykonania prac podwodnych”. W końcu zbudowano tamę, która miała przytrzymać wodę, gdy robotnicy robili wykopy głębokie na 6 metrów, by posadowić stalowe fundamenty domu. „W końcu zbudowaliśmy dom obok jeziora” - przyznaje. - „Dzięki ogromnej pomocy władz rezerwatu udało nam się „przyciągnąć” jezioro do domku. Po prostu stworzyliśmy nową zatoczkę na jeziorze. Po dokonaniu wykopów i posadowieniu betonowych ław fundamentowych, rozebraliśmy tamę i zatopiliśmy teren pod domem”. Bullock jedynie żałowała, że dom nie był w pełni funkcjonalny i że nie mogła się do niego wprowadzić. „Szalenie mi się spodobał” - przyznaje. - „Byłam bardzo rozczarowana, że nie mogę go mieć, wprowadzić się albo chociaż wykorzystać go gdzieś jako domek dla gości”. W rzeczywistości ekipa produkcyjna prowadziła roboty zgodnie z surowymi wytycznymi amerykańskiej Agencji Ochrony Przyrody i wielu innych organów, w tym towarzystwa przyrodniczego Audubon i Towarzystwa Przyjaciół Rezerwatu Leśnego, nie wspominając już o przepisach budowlanych i warunkach zagospodarowania wydanych przez władze Cook County, dotyczących budowy domu nad jeziorem i jego docelowej rozbiórki. Po zakończeniu zdjęć po domu nie pozostał nawet ślad.

Poza lokalizacją nad Maple Lake, produkcja objęła około 40 innych lokalizacji w samym Chicago i wokół miasta, które zresztą wybrano nie tylko z powodu jego cech geograficznych pasujących do scenariusza, ale także z powodu równie potrzebnego i znanego dziedzictwa architektonicznego. Wielu znanych architektów miało swój udział w odbudowie miasta po wielkim pożarze Chicago z 1871 roku, a wśród nich znaleźli się Frank Lloyd Wright, Daniel Burnham, Louis Sullivan i Mies van der Rohe. Potwierdza to Crowley - „To naprawdę jedno z najpiękniejszych architektonicznie miast na świecie. Każdy, kto liczył się w architekturze, zbudował tu coś i dzięki temu stare miasto w Chicago wyróżnia się wśród innych miast”. Wśród lokalizacji wykorzystanych w Domu nad jeziorem znalazły się tak rozpoznawalne miejsca, jak Uniwersytet Roosevelta, zaprojektowany przez Louisa Sullivana pod koniec lat 80. XIX wieku, który użyczył Crowleyowi swoją wielką czytelnię biblioteczną do stworzenia studia projektowego ojca Aleksa; kawiarnia Artist’s Café w śródmiejskim Fine Arts Building, wybudowanym w 1885 roku jednym z ostatnich zachowanych budynków zaprojektowanych przez architekta Solona Bemana oraz historyczny Old Colony Building, zaprojektowany przez Holabirda i Roche’a w 1894 roku, który uważany jest - jak mówi kierownik plenerów McAllister - „za jeden z pierwszych prawdziwych drapaczy chmur w kraju”, a także szpital dziecięcy Wyler’s Children’s Hospital w kompleksie medycznym Uniwersytetu Chicago w Hyde Parku; oraz okolice Wrigleyville, przylegające do legendarnego stadionu Wrigley Field. Zdjęcia kręcone były także w Daley Plaza, którego słynna rzeźba Picassa wykorzystana była w jednym z najbardziej dramatycznych momentów filmu, a także w nowo zaprojektowanym Millenium Parku, w którym znajduje się znana na całym świecie rzeźba „Cloud Gate” autorstwa brytyjskiego artysty Anicha Kapoora, oraz popularna restauracja The Park Grill, udająca w filmie ekskluzywny lokal Il Mare, w którym Kate i Alex mają nadzieję spotkać się po raz pierwszy. Poza miastem, zdjęcia do Domu nad jeziorem kręcone były ponad tydzień w otoczonej drzewami peryferyjnej dzielnicy Riverside, gdzie malownicza stacja Metra Rail zastąpiła peron linii kolejowych Amtrak, na którym Alex ma okazję przez mgnienie oka ujrzeć kobietę, do której pisał tyle listów.

KEANU REEVES (Alex Wyler) odniósł sukces w wielu gatunkach filmowych, od komedii (Wspaniała przygoda Billa i Teda, Lepiej późno niż później) przez dramaty (Moje własne Idaho, Adwokat diabła), aż po filmy science fiction i fantasy (trylogia Matrix, Dracula). W ciągu zaledwie dwudziestu lat, Reeves, podziwiany jako jeden z najbardziej zaangażowanych i świadomych aktorskiego rzemiosła młodych talentów, współpracował z takimi sławami reżyserskimi, jak Francis Coppola, Gus Van Sant, Taylor Hackford, Sam Raimi, Bernardo Bertolucci, Ron Howard i Lawrence Kasdan. Ostatnio Reeves zatrząsł srebrnym ekranem swoją rolą w thrillerze o zjawiskach nadprzyrodzonych Constantine. Tego lata można go też oglądać w fabularnej adaptacji powieści Philipa K. Dicka Przez ciemne zwierciadło, wyreżyserowanej przez Richarda Linklatera, w które zagrał z Robertem Downeyem Jr., Woodym Harrelsonem i Winoną Ryder. Z Sandrą Bullock Reeves spotkał się po raz pierwszy na planie filmu akcji Jana de Bonta Speed: Niebezpieczna szybkość. Poza główną rolą w kultowej trylogii braci Wachowskich Matrix, Matrix Reaktywacja oraz Matrix Rewolucje, na długiej liście filmów z jego udziałem znajdziemy również: Krótką piłkę, Dotyk przeznaczenia, Słodki listopad, Sezon rezerwowych, Spacer w chmurach, Adwokata diabła (gdzie zagrał wraz z Alem Pacino i Charlize Theron), Małego buddę Bernardo Bertolucciego, Wiele hałasu o nic (z Denzelem Washingtonem, Emmą Thompson i Michaelem Keatonem), Drakulę, Moje własne Idaho, dynamiczny thriller Kathryn Bigelow Na fali, a także nagrodzoną komedię romantyczną Lepiej późno niż później (z Jackiem Nicholsonem i Diane Keaton). Reeves urodził się w Bejrucie (Liban), a wychował w Toronto, gdzie zdobył także swoją pierwszą rolę w dramacie o hokeistach Youngblood. Grał również w wielu produkcjach teatralnych i telewizyjnych, zanim przeniósł się do Los Angeles, gdzie jedną ze swoich pierwszych ról dostał w docenionym przez krytyków dramacie Tima Huntera W zakolu rzeki. W 1988 roku zagrał rolę w nominowanym do Oscara filmie Stephena Frearsa Niebezpieczne związki, u boku Glenn Close, Johna Malkovicha i Michelle Pfeiffer. Potem zagrał w bardzo popularnej komedii Wspaniała przygoda Billa i Teda, po której powstała równie udana druga część Szalona wyprawa Billa i Teda. W tym samym roku znalazł się w obsadzie komedii Rona Howarda Spokojnie, tatuśku i w Kocham cię na zabój Lawrence’a Kasdana. Wśród innych filmów z udziałem Reevesa warto wymienić thriller science fiction Johnny Mnemonic, film akcji Andrew Davisa Reakcja łańcuchowa (z udziałem partnerującej mu w filmie Constantine Rachel Weisz), I kowbojki mogą marzyć (jego pierwszy projekt dla reżysera Gusa Van Santa), Permanent Record, Książę Pensylwanii i mroczną komedię Piętno Minnesoty, w której zagrał z Cameron Diaz. SANDRA BULLOCK (dr Kate Forster), jedna z najbardziej rozchwytywanych aktorek Hollywoodu, ostatnio zagrała w nagrodzonym Oscarem dramacie Paula Haggisa Miasto gniewu, za który wspólnie z resztą obsady otrzymała nagrodę Screen Actors Guild Award. Przed rolą w uznanym filmie Haggisa widzowie mogli zobaczyć Bullock w drugiej części kasowego filmu Miss Agent 2: Uzbrojona i urocza, będącym już szóstym projektem, w którym nie tylko zagrała jedną z głównych ról, ale także był producentką, po raz kolejny wcielając się w nieustępliwą i nieco nieudolną agentkę FBI, Gracie Hart. Wkrótce będzie ją można zobaczyć w roli Harper Lee w filmie Infamous, opowiadającym o znajomości Trumana Capote’a ze skazanymi na śmierć mordercami Dickiem Hickockiem i Perrym Smithem, którzy stali się bohaterami jego bestsellerowej książki z 1965 roku, zatytułowanej „Z zimną krwią”. Ponadto Bullock zakończyła właśnie zdjęcia do thrillera Premonition. Wśród innych niedawnych dokonań Bullock należy wspomnieć rolę w kasowej komedii Miss Agent (którą także wyprodukowała) oraz w thrillerze psychologicznym Śmiertelna wyliczanka (którego była producentem wykonawczym). Pojawiła się także w doborowym towarzystwie Ellen Burstyn, Jamesa Garnera i Ashley Judd w filmie Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya, debiutującej w roli reżysera Callie Khouri, która za scenariusz do tego właśnie filmu została uhonorowana Oscarem. Po słynnych rolach w kilku filmach, przełomowym dla Bullock okazał się film Speed: Niebezpieczna szybkość z 1994 roku, w którym po raz pierwszy zagrała z Keanu Reevesem. Oba jej kolejne filmy, nominowany do Złotego Globu Ja cię kocham, a ty śpisz oraz System zostały bardzo dobrze przyjęte zarówno przez krytyków, jak i widzów. Potem zagrała jeszcze w hitowym filmie Podróż przedślubna, i Ulotnej nadziei, w którym zadebiutowała jako producent; zagrała także w Totalnej magii, którą również współprodukowała dla swej spółki produkcyjnej, Fortis Films, oraz w Charliem Cykorze, Speed 2: Wyścigu z czasem, Dwóch tygodniach na miłość (u boku Hugh Granta), Czasie zabijania, Miłości i wojnie, Skradzionych sercach, Zniknięciu, Człowieku demolce, Zapasach z Ernestem Hemingwayem, W pogoni za sukcesem; użyczyła także swego głosu Miriam w animowanym filmie Książę Egiptu. Bullock zadebiutowała jako scenarzystka i reżyserka w krótkim filmie Robienie kanapek, który po raz pierwszy pokazano na Festiwalu Filmowym w Sundance w 1997 roku. Próbowała także swych sił w telewizji jako producent wykonawczy serialu The George Lopez Show, który już piąty sezon nadaje stacja ABC. Pochodząca z Wirginii Bullock otrzymała wiele nagród i nominacji za swoje role, w tym dwie nagrody Blockbuster Entertainment Awards i dwie MTV Movie Awards za rolę w Speed: Niebezpieczna szybkość; nominację do Złotego Globu, nominację do nagrody American Comedy Award, dwie nagrody People’s Choice Awards i dwie Blockbuster Entertainment Awards za rolę w filmie Ja cię kocham, a ty śpisz; ponadto nagrodę People’s Choice Award i Blockbuster Entertainment Award za rolę w Czasie zabijania; a także nominację do Złotego Globu za kreację aktorską w kasowym przeboju Miss Agent. W 1996 roku Bullock została okrzyknięta na konwencji NATO / ShoWest „Aktorką Roku”. W 2005 roku doczekała się własnej gwiazdy w Alei Sławy w Hollywood, a w 2006 roku otrzymała trzecią już z kolei nagrodę People’s Choice Award dla „Ulubionej Aktorki Filmowej”. DYLAN WALSH (Morgan) obecnie gra rolę dr. Seana McNamary w popularnym serialu o wyjątkowo skandalicznym życiu chirurgów plastycznych, zatytułowanym Bez skazy. Tuż przedtem widzowie mogli wielokrotnie oglądać Walsha w serialu familijnym Everwood. Walsh zadebiutował w filmie Johna Boormana Gdzie serce twoje, a wśród większych ról kinowych należy wspomnieć o thrillerze Clinta Eastwooda Krwawa profesja; dramacie Randalla Wallace’a traktującym o wojnie w Wietnamie, w którym zagrał z Melem Gibsonem Byliśmy żołnierzami; w przejmującym dramacie Roberta Bentona Naiwniak, u boku nominowanego do Oscara Paula Newmana; w filmie przygodowym Franka Marshalla Kongo, opartym na bestsellerze Michaela Crichtona pod tym samym tytułem; a także w filmowej adaptacji sztuki Davida Mameta, zatytułowanej Edmond. Zagrał również w takich filmach, jak Jet Boy, Na dopingu wyreżyserowanym przez Fionę MacKenzie, Potęga zabawy, w reżyserii Josepha Zito, w produkcjach niezależnych Par 6 i Chapter Zero, w filmie stacji HBO Ostatnia podróż, zagrał także rolę w komedii Alana Aldy z 1990 roku Wesele Betsy. Na małym ekranie Walsh pojawił się w godzinnym dramacie L.A. Sheriff, w niedawno nakręconym filmie telewizyjnym Samotny strażnik, gościnnie wystąpił w kilku odcinkach serialu Presidion Med, zagrał obiekt uczuć w pilocie serialu z Andie MacDowell Jo w reżyserii Mike’a Newella, znalazł się także w obsadzie serialu policyjnego Stevena Bochco Brooklyn South. Wcześniej kilkakrotnie pojawił się w popularnym serialu Katie i Allie i zagrał z Jamesem Earlem Jonesem w serialu Gabriel's Fire. Urodzony w Los Angeles Walsh spędził pierwsze dziesięć lat swojego życia w Afryce, Indiach i Indonezji, dokąd jego rodzice zostali delegowani na placówki dyplomatyczne. Gdy skończył dziesięć lat, osiedlił się wraz z rodziną w Annandale (Wirginia), na przedmieściach Waszyngtonu, gdzie zadebiutował jako aktor (pojawiając się w prestiżowych zespołach teatralnych w Arena Stage i Studio Theatre), jeszcze jako uczeń liceum. Studiował literaturę angielską na Uniwersytecie Wirginii, kontynuując jednocześnie karierę aktorską podczas letnich wakacji. Zagrał na przykład wraz z zespołem Heritage Repertory Company w takich klasycznych sztukach, jak Sen nocy letniej, Curse of the Starving Class, Romeo i Julia, Our Town i Śmierć komiwojażera. SHOHREH AGHDASHLOO (dr Anna Klyczynski) zdobyła uznanie krytyków nominacją do Oscara i wyróżnieniem dla najlepszej aktorki drugoplanowej przyznawanym przez stowarzyszenia krytyków filmowych Los Angeles Film Critics, the New York Film Critics i Online Film Critics, a także nagrodą Independent Spirit Award za rolę pomocnej i pełnej współczucia żony dumnego irańskiego imigranta (którego zagrał Ben Kingsley) w filmie Dom z piasku i mgły. Aghdashloo, znana w rodzinnym Iranie aktorka filmowa i teatralna, rozpoczęła swą karierę sceniczną podczas Teherańskich Warsztatów Teatralnych w wieku dziewiętnastu lat. Na kinowym ekranie zadebiutowała kilka lat później, w 1977 roku, w filmie Gozaresh („Raport”) znanego reżysera Abbassa Kiarostamiego, który zdobył nagrodę krytyków na Moskiewskim Festiwalu Filmowym. Po tym sukcesie zagrała w filmie Shatranje Bad („Szachy z wiatrem”), który także zdobył uznanie na festiwalu. Choć jej pierwsze filmy zostały zakazane w ojczystym kraju, odniosła wielki sukces dzięki roli w filmie Sooteh-Delan („Złamane serca”), irańskiego reżysera Aliego Hatamiego, która utwierdziła jej pozycję jako jednej z najlepszych aktorek irańskich. Gdy jej kariera filmowa zaczęła kwitnąć, upadł reżim Szacha Iranu, przez co ta urodzona w Teheranie aktorka musiała uciekać z ojczyzny podczas rewolucji islamskiej w roku 1978. Aghdashloo osiedliła się w Anglii, gdzie ukończyła studia z zakresu stosunków międzynarodowych na International University Europe w Waterford, tymczasowo przerywając karierę zawodową. Na scenę powróciła w 1984 roku w sztuce w języku farsi, którą wystawiono także w kilku miastach amerykańskich, w tym w Los Angeles, gdzie aktorka wyszła za mąż za swego długoletniego przyjaciela, irańskiego dramaturga Houshanga Touzie. Od tego czasu zagrała w kilku jego sztukach, tworząc także Drama Workshop ’79, zespół teatralny powołany dla upamiętnienia rewolucji irańskiej, zajmujący się produkowaniem przedstawień w jej ojczystym języku. Poza pracą na scenie, Aghdashloo pojawiła się w kilku niezależnych filmach, takich jak Guests of Hotel Astoria, Dwadzieścia dolców, Surviving Paradise, Maryam, America So Beautiful, Possessed i Pulse (ostatnie dwa są częściami zaangażowanej społecznie trylogii twórczyni filmów Shirin Neshat). Zagrała także w hicie ostatniej jesieni Egzorcyzmy Emily Rose, a wkrótce będzie można ją zobaczyć w filmie X-Men: Ostatni bastion. Aghdashloo zyskała sobie przychylność krytyków rolą w czwartym sezonie nagrodzonego Emmy serialu 24 godziny, w którym zagrała Dinę Araz, muzułmańską żonę i matkę zaangażowaną w działalność terrorystyczną w Los Angeles. CHRISTOPHER PLUMMER (Simon Wyler), który ostatnio zakończył pracę nad nominowaną do nagrody Tony rolą króla Leara w bardzo chwalonej produkcji Sir Jonathana Millera w Lincoln Center, jest od ponad 50 lat jednym z najbardziej znanych anglojęzycznych aktorów teatralnych i odtwórcą ról w ponad 100 filmach. Swą karierę aktorską Plummer rozpoczął w rodzinnym Montrealu, udzielając się w teatrach i słuchowiskach radiowych w języku francuskim i angielskim. Po tym, jak zadebiutował w Nowym Jorku dzięki Evie Le Gallienne (w 1954 r.), Plummer zagrał w wielu chwalonych i nagradzanych produkcjach na Broadwayu i londyńskim West Endzie, w tym w produkcji Elii Kazana na podstawie nagrodzonej Pulitzerem sztuki Archibalda MacLeisha J.B., oraz w tytułowej roli w musicalu Anthony’ego Burgessa Cyrano, za którą Plummer otrzymał swą pierwszą nagrodę Tony. Poza Królem Learem, jego ostatnim sukcesem na Broadwayu była rola w Barrymore, za którą otrzymał nagrodę Tony, Drama Desk, Outer Critics’ Circle Award, The Edwin Booth Award, Boston Critics’ Award, Chicago’s Jefferson Award oraz Los Angeles’ Ovation Award dla najlepszego aktora w latach 1997-1998. Był także głównym aktorem Brytyjskiego Teatru Narodowego za czasów Sir Laurence’a Oliviera, Royal Shakespeare Company za czasów Sir Petera Halla, a także w okresie, gdy kształtował się jego talent - Canada’s Stratford Festival pod przewodnictwem Sir Tyrone’a Guthrie i Michaela Langhama. Zagrał większość wielkich ról w repertuarze sztuk klasycznych. Bogata kariera Plummera na ekranie rozpoczęła się, gdy Sidney Lumet powierzył mu debiutancką rolę w filmie Stage Struck. Od tamtego czasu aktor pojawił się w wielu znaczących filmach, w tym w oscarowych Dźwiękach muzyki, Człowieku, który chciał być królem, The Battle of Britain, Waterloo, The Silent Partner, Dragnet, Daisy Clover, Star Treku IV, Malcolmie X, Dolores Claibourne, Wilku, Dwunastu małpach, Murder by Decree, Gdzieś w czasie, Nicholasie Nicklebym Douglasa McGratha i wielu innych. Ostatnimi sukcesami Plummera są nominowany do Oscara film Michaela Manna Informator, w którym zagrał dziennikarza telewizyjnego Mike’a Wallace’a, za którą to rolę otrzymał nagrody krytyków w Bostonie, Chicago i Las Vegas, a także został uhonorowany nagrodą Ron Howard’s Academy Award Piękny umysł oraz Ararat Etoma Egoyana. Najnowsze filmy z udziałem Plummera to Aleksander Olivera Stone’a, Skarb narodów, Podróż do Nowej Ziemi Terence’a Malicka, Plan doskonały oraz nagradzany wielokrotnie thriller polityczny Syriana. Obecnie pracuje nad filmem Lorda Richarda Attenborough Closing the Ring.

ALEJANDRO AGRESTI (Reżyser) w Stanach Zjednoczonych znany jest najbardziej dzięki swemu poruszającemu filmowi Valentin, opowiadającemu o małym chłopcu, któremu marzy się kariera kosmonauty, a który jednocześnie stara się ulepszyć otaczający go, oszałamiający świat. Za ten cieszący się międzynarodowym uznaniem film Agresti zdobył Srebrnego Kondora (Cóndor de Plata) - nagrodzę Argentyńskiego Zrzeszenia Krytyków Filmowych za najlepszą reżyserię i najlepszy oryginalny scenariusz, nagrodę dla najlepszego filmu i specjalną nagrodę jury na Festiwalu Filmowym Mar del Plata, Złotego Cielca za najlepszą reżyserię na Holenderskim Festiwalu Filmowym, a także nagrodę publiczności na Festiwalu Filmów Międzynarodowych w Newport. Inne sukcesy kinowe Agrestiego to między innymi Wiatrem przeminęło z..., Un mundo menos peor („Mniej zły świat”), El acto en cuestion („Sztuczka”) oraz Buenos Aires Vice Versa. Wiatrem przeminęło z... jest opowieścią o taksówkarzu z Buenos Aires, udającemu się do odosobnionej wioski, w której jedyny kontakt ze światem zewnętrznym zapewnia kino. Film ten zdobył Złotą Muszę na Festiwalu Filmowym w San Sebastián, Srebrnego Hugona na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago, dwie nagrody na Festiwalu Filmowym w Hawanie i Złotego Tulipana na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Stambule. Agresti otrzymał także kilka nagród za dzieło ukazujące jego rodzinne miasto, zatytułowane Buenos Aires Vice Versa, w tym za najlepszy scenariusz i najlepszy montaż od Argentyńskiego Zrzeszenia Krytyków Filmowych, specjalną nagrodę jury na Festiwalu Filmowym w Hawanie, a także trzy nagrody na argentyńskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Mar del Plata. Jego najnowszy film, Un mundo menos peor („Mniej zły świat”) został po raz pierwszy pokazany na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2004 roku i jako najlepszy film został uhonorowany „Nagrodą Miasta Rzym”. Urodzony w 1961 roku Agresti zadebiutował jako reżyser w wieku kilkunastu lat swym krótkometrażowym filmem El Zoológico y el cementerio z 1978 roku, który kręcił weekendami, pracując jako reżyser telewizyjny w Buenos Aires. Chcąc poszerzyć swoje horyzonty, wyemigrował do Holandii, gdzie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rotterdamie w 1986 roku pokazał swój film El Hombre que ganó la razón. Po osiedleniu się na stałe w Holandii, kontynuował rozwój swej kariery takimi filmami, jak Love is a Fat Woman, który zdobył specjalną nagrodę jury na Holenderskim Festiwalu Filmowym w 1988 roku oraz nagrodę dla najlepszego młodego reżysera na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastian, a także Boda Secreta („Potajemne wesele”), za który otrzymał między innymi Złotego Cielca dla najlepszego filmu na Holenderskim Festiwalu Filmowym. Inne popularne filmy Agrestiego to: La Cruz („Krzyż”), opowieść o krytyku filmowym, którego utrata pracy powoduje kryzys w rodzinie, popularna komedia Noc z Sabriną Love, historia nastolatki, która nieoczekiwanie wygrywa w konkursie telewizyjnym wieczór ze słynną gwiazdą filmów porno; Życie miejskie, Luba, Figaro Stories, Everybody Wants to Help Ernest, A Lonely Race, Modern Crimes oraz El Acto en cuestión, za który zdobył kilkanaście międzynarodowych nagród filmowych. DAVID AUBURN (Scenarzysta) zdobył nagrodę Pulitzera i Tony Award za drugą sztukę Proof, która w styczniu 2003 roku zakończyła swą udaną broadwayowską serię w teatrze Walter Kerr Theater. Po 918 przedstawieniach i 16 pokazach zamkniętych, sztuka ta okazała się być najdłużej granym przedstawieniem na Broadwayu w ciągu niespełna ostatnich dwudziestu lat. Pierwsze przedstawienie sztuki Proof odbyło się 23 maja 2000 roku w Manhattan Theatre Club, a premiera na Broadwayu miała miejsce 24 października 2000 roku. Sztuka Proof otrzymała wyróżnienia dla najlepszej sztuki od takich organizacji, jak Drama Desk, Lucille Lortel, Drama Critics Circle, Outer Critics Circle i Drama League, nagrodę dramaturgiczną Johna Gassnera, nagrodę Josepha Kesselringa oraz nagrodę Hull-Warriner Award amerykańskiej Gildii Dramaturgów. W 2005 roku nagrodzeni Oscarami Gwyneth Paltrow i Sir Anthony Hopkins zagrali w adaptacji kinowej tej sztuki. Auburn urodził się w Chicago w 1969 roku, a wychował w Ohio i Arkansas. Studiował na Uniwersytecie w Chicago, był także uczestnikiem kursu dramatopisarstwa prestiżowej szkoły Julliard School, gdzie uczył się pod kierunkiem znanych dramaturgów, takich jak Marsha Norman (‘night, Mother) i Christopher Durang (Sister Mary Ignatius Explains It All For You). Jego pierwsza pełna sztuka zatytułowana Skyscraper została wyprodukowana poza Broadwayem w Greenwich House w 1997 roku. Krótki dramat What Do You Believe About the Future? ukazał się drukiem w Harper’s Magazine. Wśród innych jego sztuk należy wymienić Fifth Planet (której premiera odbyła się podczas Nowojorskiego Festiwalu Teatralnego i Filmowego) oraz Miss You (premiera na Festiwalu Sztuk Komediowych HBO). Jego najnowszym dziełem jest The Journals of Mihail Sebastian, sztuka, która została wystawiona poza Broadwayem w 2004 roku. Były stypendysta nagrody Guggenheima, obecnie udziela się w Radzie Amerykańskiej Gildii Dramaturgów. DOUG DAVISON (Producent) zachwycił Hollywood wyjątkowo udanym thrillerem o nawiedzonym domu zatytułowanym Klątwa, w którym zagrała Sarah Michelle Gellar. Film został oparty na japońskim thrillerze z 2000 roku zatytułowanym Ju-On, w reżyserii Takashiego Shimizu. Od premiery filmu w październiku 2004 roku rekord premierowego weekendu w historii horroru do tej pory nie został pobity. Davison pracuje obecnie przy produkcji Klątwy 2 w Japonii, w której grają Amber Tamblyn i Sarah Michelle Gellar, a reżyserem tej części jest Takashi Shimizu. Davison wyprodukował Klątwę wraz z Royem Lee, wspólnikiem z Vertigo Entertainment, spółki zajmującej się opracowywaniem i produkcją filmów, którą obaj założyli w 2001 roku, współpracującej stale z wytwórnią Universal. Ich pierwsza produkcja, The Ring, wytwórni Dream Works (będąca adaptacją popularnego japońskiego dreszczowca Hideo Nakaty z 1998 roku), pojawiła się rok później i odniosła wielki sukces na całym świecie, przynosząc w sumie zysk w wysokości 250 milionów dolarów ze sprzedaży biletów. Hideo Nakata wyreżyserował część drugą filmu, The Ring 2 (będącą ponownie adaptacją jego japońskiego pierwowzoru „Ringu 2”), która swoim sukcesem podczas premierowego weekendu w USA w marcu 2005 r. pobiła wszelkie rekordy. W tym samym roku Davison wyprodukował inną adaptację japońskiego horroru o nawiedzonym budynku, Fatum (opartą na powieści Koji Suzukiego), wyreżyserowaną przez Waltera Sallesa, w której zagrała nagrodzona Oscarem Jennifer Connely. Obecnie spółka Vertigo zajmuje się postprodukcją filmu The Departed (thrillera policyjnego z Mattem Damonem, Jackiem Nicholsonem i Leonardo DiCaprio w rolach głównych, reżyserowanym przez Martina Scorsese) oraz The Visiting (będącego remake’iem klasycznego obrazu science fiction z 1956 roku, zatytułowanego Inwazja porywaczy ciał, w którym główne role grają Nicole Kidman i Daniel Craig, a film reżyseruje Oliver Hirschbiegel). Davison nadzoruje także kilka innych projektów, w tym Addicted (thriller psychologiczny, w którym zagra Sarah Michelle Gellar), The Strangers, Coach (komedia rodzinna z udziałem Diane Keaton), Old Boy oraz remake thrillera Hideo Nakaty o zjawiskach paranormalnych The Entity. Pochodzący z Waszyngtonu Davison studiował w Hamilton College na północy stanu Nowy Jork. Po otrzymaniu tytułu naukowego z zakresu literatury angielskiej, przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie kontynuował karierę w branży filmowej, początkowo jako asystent produkcji w filmie Szklana pułapka 3, a następnie jako script reader (osoba czytająca scenariusze) w New Line Cinema. Po przeprowadzce do Los Angeles Davison podjął pracę w Mad Chance Productions, gdzie - pod kierownictwem Andrew Lazara - pracował jako dyrektor ds. rozwoju, a później awansował na stanowisko szefa produkcji. W tym czasie był współproducentem filmu Smoochy, do którego scenariusz napisał Adam Resnick, reżyserem był Danny DeVito, a w rolach głównych zagrali Robin Williams i Edward Norton. Pracując w Mad Chance, Davison opracowywał również takie filmy, jak Kosmiczni kowboje, Psy i koty oraz Niebezpieczny umysł. ROY LEE (Producent) po raz pierwszy wystąpił w charakterze producenta wykonawczego w hitowym filmie The Ring Gore’a Verbinskiego, którego sequel, The Ring 2 (również wyprodukowany przez Lee), zarobił ponad 35 milionów dolarów podczas premierowego weekendu w marcu 2005 r. i dostał się na szczyt rankingów kinowych. Lee wyprodukował także horror z 2004 r. o nawiedzonym domu, zatytułowany Klątwa, oparty na japońskim filmie Ju-On, wyreżyserowanym przez Takashiego Shimizu w 2000 roku. Od premiery Klątwy w październiku 2004 roku rekord premierowego weekendu w historii horroru do tej pory nie został pobity. Lee pracuje obecnie przy produkcji Klątwy 2 w Japonii, w której grają Amber Tamblyn i Sarah Michelle Gellar, a reżyserem tej części jest Takashi Shimizu. Urodzony w rodzinie koreańskiej mieszkającej w Brooklynie i wychowany w miejscowości Bethesda w stanie Maryland, Lee zdobył tytuł licencjata na George Washington University i magistra na American University. Po krótkim epizodzie zawodowym, jakim była praca prawnika w korporacji, w 1996 roku przeniósł się z Waszyngtonu do Los Angeles, by tam kontynuować karierę w przemyśle filmowym. Pierwszą pracę dostał w spółce produkcyjnej Alphaville, w której zajmował się takimi filmami, jak Mumia, Szakal i Michael. Zdobywszy w Alphaville pewne doświadczenie w pozyskiwaniu scenariuszy, założył stronę internetową ScriptShark.com, dzięki której młodzi, ambitni pisarze mieli szansę przekazywać swe scenariusze do oceny specjalistom z branży. Pomysł ten okazał się sukcesem, dzięki czemu otrzymał pracę w spółce zajmującej się poszukiwaniem nowych talentów, dla której pozyskiwał filmy krótkometrażowe do rozpowszechniania na komputerach. Jako niezależny producent i specjalista zajmujący się opracowywaniem filmów, Lee (któremu magazyn New Yorker nadał w 2003 r. przydomek „The Remake Man” - „Facet od remake’ów”) rozpoczął w 2001 r. import filmów z Japonii, Korei, Hongkongu i Indonezji do ponownego nakręcenia w Stanach Zjednoczonych, sprzedając prawa do filmów amerykańskim wytwórniom filmowym w imieniu dystrybutorów azjatyckich. Wraz ze wspólnikiem, Dougiem Davisonem, Lee założył w 2001 r. spółkę Vertigo Entertainment, w której obaj zajmują się różnymi etapami produkcji i opracowania wielu filmów, w tym The Departed (thrillera policyjnego z Mattem Damonem, Jackiem Nicholsonem i Leonardo DiCaprio w rolach głównych, reżyserowanym przez Martina Scorsese), The Visiting (będącego remake’iem klasycznego obrazu science fiction z 2001 roku, zatytułowanego Inwazja porywaczy ciał, w którym główne role grają Nicole Kidman i Daniel Craig, a film reżyseruje Oliver Hirschbiegel), The Strangers, Coach (komedii rodzinnej z udziałem Diane Keaton), Old Boy oraz remake’iem thrillera Hideo Nakaty o zjawiskach paranormalnych The Entity. MARY McLAGLEN (Producent wykonawczy) ponownie spotyka się na planie z Sandrą Bullock, z którą pracowała już przy pięciu projektach: Dwa tygodnie na miłość, Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya, Totalna magia, Ulotna nadzieja oraz Miss Agent 2: Uzbrojona i urocza. McLaglen, przedstawicielka trzeciego pokolenia filmowego w rodzinie, jest wnuczką nagrodzonego Oscarem aktora charakterystycznego, Victora McLaglena (Potępieniec, Spokojny człowiek) i córką reżysera, Andrew McLaglena (McLintock!, Shenandoah, Szlachetna rasa). Jej brat, Josh McLaglen (Titanic, Co kryje prawda, Constantine) jest jednym z najbardziej poważanych w branży asystentów reżysera. McLaglen rozpoczęła karierę jako asystentka produkcji na planach filmowych swojego ojca, wspinała się po szczeblach kariery, zostając koordynatorem produkcji (Nomads, Uciekający pociąg, Powrót do szkoły) i kierownikiem produkcji (Powrót Kuby Rozpruwacza, Książe Pensylwanii, Mój kuzyn Vinnie), aż do 1988 roku, gdy udało jej się wyprodukować swój pierwszy film, Cold Feet. Od tamtego czasu McLaglen była producentem wykonawczym takich filmów, jak Zabawy z piłką, Podaj dalej Mimi Leder oraz komedii Barry’ego Levinsona Zawiść. Była także koproducentem Szczęśliwego dnia, Sierżanta Bilko, Księżyca i Valentino, Klienta i Sommersby’ego. Poza pracą na planie, McLaglen została współautorką (wraz z Maureen Gosling, Judith L. Cohen i Paulą Weinstein) książki dla dzieci wydanej w 2003 roku, pod tytułem „You Can Be a Woman Movie Maker”. ERWIN STOFF (Producent wykonawczy) wniósł do tego projektu lata doświadczeń w branży jako jeden z najbardziej cenionych producentów/menedżerów w Hollywood. Poza tym, że jest jednym z niewielu producentów odnoszących tak wielkie sukcesy (Matrix, Austin Powers 2 - Szpieg, który nie umiera nigdy, Constantine), Stoff działa także jako jeden z najlepszych menedżerów gwiazd branży rozrywkowej, reprezentując między innymi takich klientów, jak Keanu Reeves (z którym współpracował przy jedenastu filmach), Ethan Hawke, Cuba Gooding czy Debra Messing. Stoff jest głównym wspólnikiem i założycielem spółki 3 Arts Entertainment. W przerwach pomiędzy codziennym zarządzaniem sprawami klientów, był także producentem lub producentem wykonawczym takich filmów, jak Adwokat diabła, Słodki listopad, Krótka piłka, Piętno Minnesoty, Pokonaj najszybszego, Mąż idealny i Sezon rezerwowych. Jego poprzednim projektem realizowanym wspólnie z Keanu Reevesem (po raz pierwszy spotkali się na planie Szalonej przygody Billa i Teda) był Constantine, a latem tego roku na ekrany kin wejdzie futurystyczny thriller Richarda Linklatera Przez ciemne zwierciadło, w którym główną rolę gra Reeves. Innym sukcesem Stoffa był film Zgadnij kto, współczesna komedia oparta na oscarowym hicie Stanleya Kramera z 1967 roku, w której zagrali Bernie Mac i Ashton Kutcher - podczas premierowego weekendu film zarobił 21 milionów dolarów i dostał się na szczyt rankingów filmów, które zarobiły najwięcej w ciągu pierwszych trzech dni projekcji kinowych. Stoff był także producentem wykonawczym pilota serialu reżyserowanego przez Linklatera, zatytułowanego $5.15/Hr, dla telewizji HBO. Stoff rozpoczął swą karierę jako reżyser teatralny na festiwalu teatralnym Williamstown Theatre Festival w Massachusetts oraz Old Globe w San Diego. W 1978 roku przeniósł się do Los Angeles, gdzie wyprodukował wielokrotnie nagradzane przedstawienie The Tenth Man, z Richardem Dreyfussem w roli głównej. W 1991 roku Stoff został jednym ze współzałożycieli spółki 3 Arts Entertainment i rozpoczął tworzenie jednej z największych i odnoszących największe sukcesy firm produkcyjno-menedżerskich. Od czasu, gdy rozpoczęła pracę w Village Roadshow Pictures siedem lat temu, DANA GOLDBERG (Producent wykonawczy) pracowała przy pełnej gamie produkcji Village Roadshow Pictures, w tym przy trylogii Matrix, Ocean’s Eleven i Ocean’s Twelve, Dniu próby, Rzece tajemnic i Miss Agent, Z ust do ust, Charlie’m i fabryce czekolady, a także przy wchodzącej niedługo na ekrany kin komedii przygodowej Happy Feet - animacji komputerowej w reżyserii George’a Millera, której premierę zaplanowano na jesień 2006 roku. Była także producentem wykonawczym Złodzieja życia, z Angeliną Jolie w roli głównej, Diuków Hazzardu, z Johnnym Knoxville’em i Seannem Williamem Scottem, a także Firewalla z Harrisonem Fordem w roli głównej. Goldberg, obecnie prezes ds. produkcji, podjęła pracę w Village Roadshow Pictures po trzyletniej współpracy z Barrym Levinsonem i Paulą Weinstein w firmie Baltimore/Spring Creek Pictures, w której piastowała stanowisko wiceprezesa ds. produkcji. Swoją karierę w show businessie rozpoczynała od posady asystentki w spółce Hollywood Pictures. BRUCE BERMAN (Producent wykonawczy) ukończył w 1975 r. studia historyczne na UCLA z najwyższym wyróżnieniem. Następnie w 1978 roku ukończył szkołę prawniczą Georgetown Law School, a jeszcze w tym samym roku został przyjęty do kalifornijskiej palestry. Pracę w branży filmowej Berman rozpoczął wraz z Jackiem Valentim w organizacji MPAA w Waszyngtonie, będąc jego asystentem jeszcze podczas studiów prawniczych. Po ukończeniu studiów wrócił do Los Angeles i podjął pracę jako asystent Petera Gubera w spółce Casablanca Filmworks we wrześniu 1978 roku. Następnie, w lipcu 1979 roku, został asystentem Seana Daniela i Joela Silvera w Universal Pictures, by w 1982 roku dojść do stanowiska wiceprezesa ds. produkcji w tej samej wytwórni. W 1984 roku Berman rozpoczął współpracę z Warner Bros. Pictures jako wiceprezes ds. produkcji, a w roku 1988 awansował na stanowisko starszego wiceprezesa ds. produkcji. We wrześniu 1989 roku został prezesem ds. produkcji teatralnych, a następnie - w 1991 roku - prezesem ds. ogólnoświatowych produkcji teatralnych, które to stanowisko piastował do maja 1996 roku. Za jego kadencji wytwórnia Warner Bros. Pictures wyprodukowała i rozpowszechniła takie filmy, jak: Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood: Książę Złodziei, Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania i Twister. W maju 1996 roku Berman założył Plan B Entertainment, niezależną spółkę produkcyjną związaną z Warner Bros. Pictures. W lutym 1998 roku Berman został prezesem i dyrektorem generalnym spółki Village Roadshow Pictures. Do końca 2007 roku Village Roadshow Pictures zrealizuje 60 produkcji jako partner joint venture wytwórni Warner Bros. Pictures. W pierwszej partii filmów znalazły się Totalna magia z Sandrą Bullock i Nicole Kidman w rolach głównych, Depresja gangstera z Robertem De Niro i Billym Crystalem, Matrix z Keanu Reevesem i Laurence’em Fishburne’em, Piekielna głębia z Samuelem L. Jacksonem, Złoto pustyni, z George’em Clooneyem, Kosmiczni kowboje z Clintem Eastwoodem i Tommym Lee Jonesem, Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem, a także Psy i koty. Kolejne filmy to: Dzień próby z nagrodzonym Oscarem Denzelem Washingtonem i Ethanem Hawke, Ocean’s Eleven z George’em Clooneyem, Bradem Pittem i Julią Roberts, Nawrót depresji gangstera, Dwa tygodnie na miłość z Sandrą Bullock i Hugh Grantem, Matrix Reaktywacja, Matrix Rewolucje, Rzeka tajemnic z Seanem Pennem i Timem Robbinsem, Ocean’s Twelve, Constantine z Keanu Reevesem, Miss Agent 2: Uzbrojona i urocza, Dom woskowych ciał, Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona z Johnnym Deppem, Diukowie Hazzardu z Johnnym Knoxville’em i Seannem Williamem Scottem oraz Z ust do ust z Jennifer Aniston w roli głównej. W przygotowaniu są już Lucky You Curtisa Hansona z Erikiem Baną i Drew Barrymore, The Reaping z Hilary Swank, Music and Lyrics z Hugh Grantem i Drew Barrymore, a także Happy Feet, animowana komedia twórców Babe - świnki z klasą. ALAR KIVILO, A.S.C., C.S.C. (Reżyser obrazu) urodził się w Montrealu. Na początku lat siedemdziesiątych przeprowadził się do Toronto, gdzie kierowany wczesnym zainteresowaniem fotografiką zapisał się na kurs filmowy organizowany przez York University. Po roku kursu i pięciu latach przepracowanych w charakterze asystenta operatora, rozpoczął samodzielną karierę operatora filmowego, kręcąc filmy dokumentalne i krótkie dramaty, w tym Boys and Girls, za który zdobył Oscara w 1984 roku. Kivilo zajął się następnie kręceniem teledysków, które doprowadziły go do świata reklamy, a następnie zainspirowały do założenia własnej firmy pod nazwą Propeller. Przez dziesięć lat Kivilo wyreżyserował i nakręcił wiele filmów reklamowych, które zdobywały nagrody Bessie, Clio i Cannes. W 1987 r. Kivilo nakręcił swój pierwszy film fabularny, Da, dramatyczną opowieść o ojcu i synu, której akcja rozgrywa się w Irlandii. W kolejnych latach odrywał się od swej pracy w firmie Propeller, by móc koncentrować się na kręceniu relacji filmowych i telewizyjnych. Wśród filmów telewizyjnych Kivilo ma na swym koncie miniserial Najeźdźcy (za który otrzymał nominację do nagrody ASC), satyryczny dramat dla telewizji HBO Wojna mediów, Gotti, także dla HBO (za który otrzymał nagrodę CableAce i nominacje do nagrody Emmy i ASC), Rebound oraz nominowany do nagrody Emmy film Normalny z Jessicą Lange i Tomem Wilkinsonem w rolach głównych. Kivilo zdobył sobie przychylność krytyków za swe dokonania operatorskie w takich filmach, jak Prosty plan, Dom Glassów i Wojna Harta. Ostatnio nakręcił film zatytułowany Aurora Borealis, w którym główne role zagrali Donald Sutherland i Louise Fletcher, a także film w reżyserii Harolda Ramisa Zimne dranie, będącym mroczną komedią z Johnem Cusackiem, Billym Bobem Thorntonem i Oliverem Plattem w rolach głównych. Obecnie Kivilo pracuje nad zdjęciami do thrillera kryminalnego Scotta Franka pod tytułem The Lookout. W 1997 roku Kivilo przeniósł się wraz z żoną i dwiema córeczkami do Stanów Zjednoczonych. Swój czas cała rodzina dzieli pomiędzy Los Angeles a Tallinem w Estonii. NATHAN CROWLEY (Kierownik produkcji) zdobył nominacje do nagrody BAFTA i Art Directors Guild Award za kierownictwo produkcji w chwalonym przez krytyków prequelu Christophera Nolana Batman - Początek. Był to drugi film nakręcony wspólnie z Nolanem, po thrillerze Bezsenność z 2002 roku. Ponadto, Crowley niedawno ukończył produkcję dramatu akcji Nolana, zatytułowanego The Prestige, który na ekrany kin ma wejść jesienią tego roku. Pochodzący z Londynu Crowley zdobył tytuł licencjata architektury w Brighton Art School, po czym rozpoczął swą karierę jako młodszy projektant planu w filmie Hook Stevena Spielberga oraz w popularnym serialu telewizyjnym Star Trek: Stacja kosmiczna. Następnie kierował produkcją filmu Sweety Barrett dla spółki Hand Made Films byłego Beatlesa, George’a Harrisona, po czym podjął się realizacji kilku projektów dla telewizji BBC, w tym hitowego serialu Pani ambasador i filmu telewizyjnego Wszystko przez tancerza. Gdy awansował z posady projektanta planu na dyrektora artystycznego, Crowley wciąż ulepszał swój warsztat, pracując nad takimi przebojami kinowymi, jak Mission: Impossible 2 Johna Woo, Zdrada Alana J. Pakuli i nagrodzonym Oscarem obrazem Mela Gibsona Waleczne serce. Wśród filmów, które realizował jako dyrektor artystyczny i projektant planu znalazły się także Zabójca i Maverick Richarda Donnera, a także Drakula Francisa Forda Coppoli. Projektował również plany do Superbohaterów Kinki Ushera oraz do futurystycznego sequela w reżyserii Johna Carpentera Ucieczka z Los Angeles. Już jako kierownik produkcji Crowley pracował między innymi nad współczesnym dramatem wojennym Johna Moore’a Za linią wroga, komedią irlandzką Barry’ego Levinsona Co za tupet! oraz dramatem biograficznym Joela Schumachera Veronica Guerin. LYNZEE KLINGMAN, A.C.E. (Montaż) rozpoczęła swą przygodę z montażem filmów od dokumentu politycznego Emile’a de Antonio In the Year of the Pig, nominowanego do Oscara w kategorii najlepszego filmu dokumentalnego. Krótko potem Klingman zdobyła kolejne doświadczenia w zakresie filmów dokumentalnych, pracując nad filmem Hearts and Minds Petera Davisa, który został nagrodzony Oscarem w 1975 roku w tej samej kategorii. Pierwsze szlify fabularne Klingman odebrała pracując (wraz z Richardem Chew i Sheldonem Kahnem) przy oscarowym filmie Lot nad kukułczym gniazdem. Od tego czasu Klingman zachwyca widzów wszechstronnymi umiejętnościami, które pokazuje zarówno w filmach biograficznych, takich jak Ali z Willem Smithem, Człowiek z księżyca z Jimem Carreyem w roli Andy’ego Kaufmana czy Hoffa z Jackiem Nicholsonem, a także w przebojach kinowych, takich jak Epidemia z Dustinem Hoffmanem i Wojna państwa Rose z Michaelem Douglasem i Kathleen Turner. Wśród innych wartych wspomnienia filmów Klingman znajdziemy Miasto Aniołów, Matyldę, Hair, Picture Bride, Rzekę życia i Tate - małego geniusza. ALEJANDRO BRODERSOHN (Montaż) studiował sztukę filmową w Universidad del Cine w Buenos Aires. Od tego czasu realizował swoje wizje związane z montażem w uznanych przez krytyków filmach, takich jak m.in. Buenos Aires Vice Versa, za który Brodersohn otrzymał pierwszego Srebrnego Kondora (Cóndor de Plata) od Argentyńskiego Zrzeszenia Krytyków Filmowych, La Cruz, Wiatrem przeminęło z..., Un mundo menos peor i Valentin, za który został nagrodzony drugim Srebrnym Kondorem. Brodersohn był także trzykrotnie nominowany do tej nagrody przez Argentyńskie Zrzeszenie Krytyków Filmowych, za montaż do filmów: Paszport do raju, Książki i noc oraz Moebius. Pracował również jako montażysta przy takich hiszpańskojęzycznych filmach, jak Evita, la tumba sin paz, Mala época, Mientras tanto, Como Mariposas en la luz, Rio escondido, El nadador inmóvil, Ciudad de María, El Cielito oraz serialu telewizyjnym Okupas. Brodersohn, poza talentami ujawnianymi w montażowni, sprawdził się także jako scenarzysta i reżyser w filmie krótkometrażowym z 1994 roku Le molestaria si le hago una pregunta? Obecnie Brodersohn pretenduje do trzeciego z kolei Srebrnego Kondora za pracę nad filmem iluminados por el Fuego („Oświeceni ogniem”). SONNY MALLHI (Współproducent). Urodzony w Chicago, wychował się w podmiejskiej dzielnicy Downers Grove i studiował na Uniwersytecie w Chicago. W 2001 roku Mallhi dołączył do swych znajomych, Roya Lee i Douga Davisona, w nowo powstałej spółce Vertigo Entertainment, w której obecnie jest wiceprezesem ds. rozwoju. RACHEL PORTMAN (Kompozytor) jest pierwszą kobietą-kompozytorem w historii kina, która otrzymała Oscara za muzykę do filmu Emma. Portman była także nominowana do nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej za muzykę do Wbrew regułom i Czekolady Lasse Hallstroma. Pracowała z tak znamienitymi filmowcami, jak Roman Polański, Jonathan Demme, Robert Redford, Robert Benton, Gary Marshall, Alan Parker, Mike Leigh, Beeban Kidron i Wayne Wang. Portman zyskała sobie uznanie różnorodnymi kompozycjami muzycznymi, między innymi do ubiegłorocznego Olivera Twista, Kandydata, Dzięki tobie, Winn-Dixie, Benny i Joon, Klubu szczęścia, Nazywał się Bagger Vance, Wojny Harta, Pokochać, Nicholasa Nickleby, Piętna i Uśmiechu Mony Lizy. Pierwsza opera Portman, The Little Prince, oparta na klasycznej pozycji literatury dziecięcej, jaką jest „Mały książę” Antoine’a de Saint-Exúpery’ego, miała swą premierę w Houston Grand Opera i jest już dostępna na DVD.