Obejrzałam go po raz drugi, co mnie zdziwiło, bo nie pamiętałam bym oglądała coś Fulciego poza "Zombi 2". No ale trudno byłoby spamiętać tytuły wszystkich filmów widzianych w dzieciństwie.
Wtedy oglądałam z rodzinką, i pamiętam emocji było sporo, ale też narzekania - na efekty, opieszałość bohaterów, i pewne inne nierealistyczne elementy. Teraz mi jakoś nie specjalnie przeszkadzały. Przez cały seans siedziałam jak na szpilkach, zakrywając co jakiś czas usta, lub krzycząc. Wystraszył mnie niebagatelnie, serio. Niektórzy tu wspominali coś o nudzie, cieszę się, że sobie tych komentów na poważnie nie wzięłam. Jest nie tylko strasznie, ale i atmosfera filmu jakaś chorobliwa. Raz mamy krwiste sceny, raz coś się skrada podejrzanie, lub znowu dziwne spojrzenia i ten obłęd. Może trochę za często pojawia się motyw z wzajemnym nawoływaniem się i spacerkiem do piwnicy. Ale w sumie i tak największą wadą jest dubbing... i włosy pana Whitleya.

Jak dla mnie mocne 7/10.