Osobiście pomyślałam o żonie i wspomnieniach itd., ale myślę że Twoja interpretacja jest bardzo trafna.
Ciekawe jest też to, że wcześniej do posiłku oglądał telewizje - mi się to kojarzy z takim odejściem od myślenia, monotonią. Po wyprawie do "wnętrza domku" zastanawia się on nad wszystkim co przeżył, ile "zbudował".
Genialne jest, że każdy kolejny domek był coraz mniejszy. Ja odbieram to jako przedstawienie sił człowieka, które maleją i ilości czasu jaki została.
Świetny film! :)

Również samotność jest tutaj ujęta. Zobacz, że wokół nie ma nikogo, nie wychyla się z wody nikt ważny. Starsi ludzie żyją zbudowani z przeszłości i nie dostrzegają nowych domków ( są zatopione) młodzi są po za zasięgiem ich uwagi. Zostawia w kolejnych etapach pewne rzeczy- wspomnienia, które są trudne. Nie można brać wszystkiego, całych wspomnień aby żyć dalej. To za trudne. Film- super do rozmyślań. Uniwersalny i prawdziwy psycholgicznie. A domku nie można rozbudowywać w nieskończoność- jesteśmy ograniczeni przez czas, nasze możliwości- materię z którą jesteśmy:-). Dla mnie ten kieliszek to pogodzenie się z przeszłością, tęsknota, życie z demonami- życie jedynie możliwe, odczuwanie, chęć odczuwania radości, życie wspomnieniami- bo i tak pod koniec starości nam się to przytrafi. Świętowanie życia.

Chodzi o żonę, w końcu to ten kieliszek którym wiele lat temu wznosiła toast (retrospekcja przed jego podniesieniem). Dziadunio po prostu tęskni, nawet podczas wspomnienia próbował samym gestem przybicia kieliszków (Ruch ręką) zbliżyć się do żony.

to czemu robi to dopiero na koncu filmu zaś wczesniej tego nie robi? ;)

Bo nie miał wtedy jeszcze jej kieliszka?