Nie mogę zrozumieć swoistego fenomenu ... Kevina
Costnera. Tak prawdę mówiąc nie jest on jakimś znakomitym
aktorem, bo co najwyżej niezłym ( wpadki prędzej czy później
każdego zawodowca dopadają), lecz jakże wielu pozyskał
sobie wielbicieli, dzięki postaciom, które wykreował na
ekranie. Ja osobiście nic do niego nie mam, ale uważam, że
nadrabia niedociągnięcia aktorskie sympatią do swojej
osoby i chyba dzięki temu spora część patrzy na niego
przychylnie. Lecz o ile jego grę zepchnę tu na drugi plan o tyle
o wielkich strzałach w dziesiątkę, mając na myśli bohaterów
jakich stworzył muszę i chcę pamiętać. I nie mam tu akurat na
myśli porucznika Dunbara aka Tańczącego z Wilkami, a
chociażby Butcha w ''Doskonałym świecie'', Robin Hooda
(Złota Malina), Jima Garrisona ''JFK'', Franka Farmera
''Bodyguard'' (Złota Malina - nominacja) czy Wyarta Earpa
(kolejna Złota Malina). Poza tymi jakże znaczącymi filmami w
jego karierze, jest jeszcze przynajmniej kilka znanych, ale są
też i kolejne Złote Maliny. Więc coś w tym jest. W sumie Bruce
Willis też ich zgarnął kilka, a jakże jest uwielbiany. Nawet Al
Pacino się o tą statuetkę potknął. I absolutnie tu nikogo nie
bronię. OK ale tyle o aktorze przy filmie, który jest przecież
moim ulubionym, nawet jeśli jest ckliwy i naiwny, jak to tu
niektórzy twierdzą.
Sam scenariusz jest na prawdę oryginalny. Historia chłopca
uprowadzonego przez przestępcę, a następnie więź jaka
między nimi się tworzy podczas podróży donikąd, jest
wyjątkowa i niecodzienna. Drugiego takiego duszka Kacpra w
ludzkiej postaci w kinie nie uświadczymy. Oczywiście to co
wyczynia Butch po drodze, nie zawsze może być słuszne z
naszymi przekonaniami i ma się wrażenie, że on sam jest na
tyle zagubiony w sobie, iż nie ma tak na prawdę pomysłu na
siebie. Jego plan chyba z góry skazany jest na
niepowodzenie. Wydaje się być bezradny, a jego decyzje nie
są jak się okazuje najtrafniejsze. Ale najważniejsze są relacje
pokoleniowe pomiędzy nim, a Phillipem. Przyjaźń, ogólnie
więź jaka tworzy się między dorosłym facetem, a naiwnym
dzieciakiem są tu najistotniejszym tłem obrazu. Ci dwaj różnią
się od siebie pod każdym z możliwych względów, a jednak
potrafią znaleźć wspólny język. Natomiast pościg w wielkiej
srebrnej przyczepie przez szeryfa Reda i jego ludzi wraz z
Sally, jest tu na drugim planie. Dopiero w scenie finałowej ich
drogi się łączą. Jest też moment, gdzie się przecinają, ale ta
scena jest naciągana, zresztą jak i kilka innych. Bo szalejąca,
bezwładna przyczepa między drzewami czy zahamowanie
przez Buzza w ostatniej chwili autem przed Haynesem to
lekka przesada, rzucająca się w oczy. Ale przemilczę już to.
Film ogląda się przyjemnie, a jego główny motyw i końcówka,
która tak podrażniła niektórych przez swoją ckliwość, mnie
akurat ujmuje. Trochę brak mi tu muzyki (ona jest, ale bez
uwypuklenia), lecz jak już ją dostajemy, to potrafi podkreślić
daną chwilę. Są filmy, które mimo swego naiwnego
charakteru fabuły, gdzie twórcy chcą przypomnieć o
wartościach zacierających się w dzisiejszym świecie, nie tyle
nie denerwują, co przywracają wiarę w innych. ''Doskonały
świat'' tak samo jak ''Zapach kobiety'' (zupełnie inne tematy,
ale jakże inteligentny w całej swej okazałości) właśnie mają
na celu wyzwolić w człowieku pokłady uczuć, których się
wstydzimy, brak nam na nie czasu, lub odchodzą do lamusa.
Dziś już rzadko tworzy się takie dzieła, dlatego też, film
Eastwooda ma dla mnie tak dużą wartość.
Oczywiście pozycja obowiązkowa wśród perełek w prywatnej
filmotece, bo i jedna z ulubionych. Ocena przynajmniej 8/10.
Pozdrawiam