To mogła być po prostu prosta opowieść etnograficzna o Buriacji albo około filozoficzna historia o buddyzmie w Rosji na końcu świata. A wyszła unikalna, w pewnym stopniu zjawiskowa formuła, która połączyła fabułę i dokument w sposób symbiotyczny. Stworzył się film w filmie i o filmie. Momentami właściwie nie czuć gdzie kończy się konwencja fabularna a gdzie dokumentalna.

Koegzystują ze sobą. Mamią. W jeszcze ciekawszy sposób łączą sen i jawę. I podróż głównej bohaterki w poszukiwaniu spokoju myśli. Chaotyczną, szarpaną, momentami rozpaczliwą, momentami prozaiczną. Trochę cierpiącą, trochę pogodną.

Wbrew pozorom, buddyzmu w tym filmie nie ma tyle ile mogło by się wydawać. Buddyzm jest tu raczej interesującym tłem niż sensem filmu. Intrygującym, wnoszącym wiele egzotyki w i tak już egzotyczne przedstawienie świata na dalekiej Syberii ale jednak tylko tłem opowieści. Pokazanym na dodatek w bardzo zgrabny, nie nachalny i ciekawy sposób. Buddyjska wioska, zabudowania pokazane „gdzieś pośrodku niczego” to obrazek plastyczny i ekscytujący sam w sobie.

Na słowa uznania zasługuje także wibrujący dźwięk, świetny montaż i dobre zdjęcia. Bardzo ciekawie zagrana jest też główna bohaterka.

Ode mnie 7,5/10.

ps.
Film dla wyrobionego widza :)

-------------------------------------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Film obejrzałem podczas 10. Sputnika (XI.2016)
Moją podróż przez ekrany kinowe i kina Polski można "oglądać" na Facebooku pod nazwą "Wszystkie Kina Studyjne Polski".