W centrum filmowego świata Fontána znajduje się tytułowe drzewo, usychająca przed domem jego rodziców akacja. Drzewo jest tu symbolem, którego powtarzający się obraz obejmuje film klamrą odchodzenia i śmierci. Tymczasem kamera penetruje zakamarki, widoki zza firanek, zamiataną kamienną posadzkę patio, faktury ścian, kolory. W tym spektaklu uczestniczą z podobną intensywnością zarówno żywi goście starego domu, jak i zastygli na fotografiach zmarli, przywoływani w recytowanych przez główną bohaterkę litaniach imion. Mury, przedmioty, ludzie mają podobną siłę wizualnego oddziaływania, co roślinne kompozycje. Oglądając film Fontána, przysłuchujemy się urywanym fragmentom rozmów, fragmentom ciszy, uczestniczymy w codziennym życiu bohaterów, w chwilach - poetycko i naturalistycznie - ulepionych z czystej filmowej materii. Bez spektakularności, bez uwypuklania tego, co najważniejsze.