Małżeństwo Marion i Teda rozpada się. Żadne z nich nie potrafi pogodzić się z tragedią, która odebrała im dwójkę synów. Choć od tamtego czasu minęło wiele czasu, żadne z nich nie przebolało straty. Duchy obu synów są wciąż obecne, czasem bardziej żywe, niż ich prawdziwie oddychająca i chodząca córka. W tę ciężką atmosferę rodzinną wkracza młody, cichy chłopak, pragnący zostać pisarzem. Szybko wplątany w sieć wzajemnych powiązań, zauroczony Marion, nie zdaje sobie sprawę, jak bardzo manipulowany jest przez małżeństwo... choć pewnie nawet gdyby się wcześniej zorientował i tak by wiele nie zmienił, na hormony w młodym ciele zawsze liczyć można.
"Drzwi w podłodze" to interesujące studium winy. Z jednej strony delikatny, pełen czułości, z drugiej strony wyrafinowany, z domieszką perwersji (Marion w młodym chłopaku widzi swojego syna, a jednak mimo to wiąże się z nim cielesnym romansem). Jednak twórcy nie do końca wykorzystali potencjału drzemiącego w opowieści. Sprawia ona jedynie szkicu węglem rysowanego, który dopiero miał nabrać życia. Bohaterowie są niedopracowani, niewyraźni. Do tego Bridges zbyt mocno się stara, przez co jego postać nabiera nieco dziwnego kształtu. Basinger jest nawet całkiem niezła, lecz tak naprawdę nie ma ona zbyt wiele do zagrania.
W sumie niezła produkcja, ale nic ponad to.