Myślę, że to nie była chęć zaistnienia i pokazania się. Po prostu wśród dwunastu osób znalazła się jedna, która podeszła do wydania wyroku w sposób, który był właściwy. Bo jak można decydować o czyimś życiu bez nawet najkrótszej wymiany zdań. I w toku odsłaniania kolejnych wątpliwości związanych z dowodami, pozaosali ławnicy zaczynali sobie to uświadamiać.

I myślę, że nie chodzi o to czy był (jak to piszesz) prawy i sprawiedliwy. Motywem było to ludzkie zachowanie, wynikające ze świadomości tego, jak ważna decyzja jest do podjęcia.

W filmie najbardziej podobało mi się to, że wszystkie dowody, które zostały poddane w wątpliwość, nawet po zakończeniu filmu, nie pozostawiają jednoznacznych odpowiedzi. Nie wiadomo czy werdykt był słuszny.

Werdykt był słuszny przy tylu wątpliwościach taki on być musiał.Inna sprawa to czy chłopak jest winny,ale to już wykracza poza treść filmu.Mało to jest takich spraw że kogoś skazują czy uniewinniają a my nie wiemy czy słusznie.

Nie muszę chyba pisać że film jest genialny, a rola zagrana przez Fonde po prostu przemawia do mnie, jak bomba atomowa do Japończyków w 45. I właśnie to o czym piszesz - nieujawnienie słuszności werdyktu, czyni film tak prawdziwym. Jakby nie było to jednak, w większości sytuacji nie jesteśmy przekonani o czyjejś winie bądź niewinność. Do tego nie ma tutaj zbędnego patetyzmu, jakiegoś unoszenia się, jakiegoś nachalnego moralizatorstwa. Jest po prostu życie, życie i życie.
Ludzkie życie, które dla 11 niezainteresowanych ławników jest zwyczajnym marnowaniem czasu przed kolejnym meczem baseballa. Jedynie jeden niezwykle roztropny, zdający sobie sprawę z broni jaką posiada w swych słowach, uratował człowieka. Czy niewinnego. Nie wiadomo.
Film przede wszystkim pokazuje, że obok żadnego życia nie można przejść obojętnie, i kciukiem wydać nakaz zabicia. Każde życie ma jakąś swoją wewnętrzną wartość.

POZDRAWIAM !!!

Nie "patetyzmu" ale "patosu" jakby powiedziała moja polonistka. Nie mogłem się oprzeć;) Filmu nie widziałem jeszcze, ale muszę to zrobić koniecznie, bo czuje, że warto. To jest mój filmowy priorytet.