Po wyśmienitym debiucie (Finisterrae), Caballero zaczął powielać precyzyjnie wyhaftowany przez siebie ścieg i jak Giorgos Lanthimos po fenomenalnym Kynodontas, wyreżyserował swoje własne Alpy. Oznacza to mniej więcej tyle, że kura, co znosi złote jaja, może przeobrazić się w węża, który pożera własny ogon. Mimo tej drobnej, animistycznej obelgi, należy przyznać, iż malarze awangardy nowego, postmodernistycznego kina absurdu, pną się hen, na szczyty nonkonformistycznej szajby. Jest się bliżej filozofii Caballero, gdy wyrzec się fatalizmu i ślepej wiary w przeznaczenie, a sensy wszelkiego istnienia uznać za spreparowane przez tych, którzy są ich spragnieni. Drocząc się z Kubusiem Diderota, nic nie jest zapisane w górze i łatwiej rozmiłować się w tym podejrzanym, hiszpańskim indywiduum, zatrudniając się do grupy karłów telepatów, by wraz z nimi poszukać odrobiny dystansu.


Zainteresowanych filmami z Nowych Horyzontów 2015, zapraszam pod poniższy link. http://obszary.com/2015/08/15/syndrom-odstawienia-i-kino-co-robi-kuku-nowe-horyz onty-2015-relacja-progresywna-czesc-33/