na plus na pewno zaliczam grono wspaniałych aktorów, nawet w epizodach:

- Zdzisław Maklakiewicz, który za pewne rzeczy wali w pysk,
- Krystyna Feldman jako sekretarka szefa,
- Wiesław Michnikowski, rzucający uwodzicielskie spojrzenia i szepczący, że "w >>Alhambrze<< jest pysznie",
- czy Violetta Villas jako kusząca roztańczona mecenasowa.

Jednak główny bohater wydaje mi się nieco nierealny (jak wytłumaczyć jego notoryczne poszukiwania romansu?) i obleśny w tym nachalnym uganianiu się za spódniczkami (zwłaszcza scena w łazience, gdy na siłę próbuje najpierw rozebrać koleżankę z pracy, a później podgląda ją przez szparę w drzwiach przy pomocy lustra, na którym naklejone jest zdjęcie jego żony). Neurotyczny hafciarz i miłośnik śpiewu ptaków, tchórzliwie skaczący na widok brata koleżanki z pracy... chyba trochę przerysowana postać.

Ponadto sama historia jest wg mnie trochę nieprawdziwa. Ale składam wszystko na karb komediowego charakteru filmu, a do tego powracający fantasmagoryczny motyw wiecznej prywatki w bloku na przeciwko - być może jest to nawiązanie do hipisowskiego ruchu, który w tamtym czasie przeżywał szczyt popularności; prawdopodobnie stąd te psychodeliczne klimaty alkoholowo/narkotykowe(?).

Przypuszczam, że chodziło o wariację na temat "słaby mężczyzna zdominowany przez zmaskulinizowaną żonę, ciągle szukający potwierdzenia swej męskości" - wyprowadźcie mnie z błędu, jeśli się mylę.