Temat jest bardzo ważny i wart poruszenia, ale z realizacją moim zdaniem nie poszło najlepiej.
Aktorzy spisali się dobrze, ale np. jedna z ostatnich scen, kiedy pracownice szły zeznawać...
Sposób, w jaki ją nakręcono mnie osobiście denerwował. Byłoby jeszcze kilka takich scen, ale
ta najbardziej rzuciła mi się w oczy. Sama konwencja kręcenia zdjęć nie przypadła mi do gustu.
Nagromadzenie patologii podciągnięte do granic absurdu i tak jak bardzo mi się to podoba w
filmach Smarzowskiego, tak tutaj mnie męczyło. Ale film ogólnie jest dobry, a ze względu na
podjętą tematykę zasługuje na uwagę. Całe to gadanie o lojalności wobec firmy,
bezsensowne treningi motywacyjne, sztuczna atmosfera i fałszywe uśmiechy, a za tym kryje się
wyzysk. Lepiej dać jakiejś zewnętrznej firmie grubą kasę za jakieś bzdurne szkolenia niż
zadbać o godziwe warunki pracy dla pracowników, a tym właśnie tak naprawdę buduje się
pozytywną atmosferę w miejscach pracy, a nie polityką typu: "wycisnąć z nich, ile się da". Do
tego jeszcze pytania typu, dlaczego ktoś chce u nich pracować. Potrzebuje źródła utrzymania.
Niby z jakiego jeszcze powodu ktoś miałby się zatrudniać w supermarkecie? Ale nie. Przecież
trzeba z fałszywym uśmiechem opowiadać bajeczkę, jak to zawsze się marzyło o pracy w tym
sklepie. Poza tym jaki to wielki awans społeczny spotkał główną bohaterkę. Kierowniczka
sklepu z wypłatą ok. 2400 zł. Nie jest to już ochłap, ale nie nazwałbym tego zawrotną sumą. Ale
to już wystarczy, żeby stać się gnidą. Prawda jest taka, że w wielu miejscach pracy częściowo
winni sytuacji są sami pracownicy przez brak solidarności. Gdyby wspólnie potrafili się
postawić kierownictwu, ich sytuacja wyglądałaby przynajmniej odrobinę lepiej. Ale tego nie
robią, a każdego z osobna dużo łatwiej jest zastraszyć albo zniszczyć. Ale absolutnie genialna
jest moim zdaniem scena w Sądzie, gdzie adwokat pokonał korporację cyferkami, wymieniając
kwotę, jaką kolejna kierowniczka musiałaby zapłacić za poradę w jednej z najdroższych
kancelarii prawnych.