Podczas hiszpańskiej wojny domowej dzieci bojowników o wolność - Hiszpańskich Republikanów - zostały ewakuowane i wywiezione do bezpiecznego, jak się wydawało, Związku Radzieckiego. Dwa ostatnie statki z dziećmi na pokładzie opuszczają porty Bilbao i Gijon w czerwcu 1937 roku. Dzieci przybywają do Leningradu i są entuzjastycznie witane przez miejscową ludność. Otrzymują całkiem przyzwoite, wręcz pokazowe lokum i otacza się je troskliwą opieką radzieckich władz. W owych tzw. "casas de ninos" jest mnóstwo jedzenia, a dzieci otrzymują staranne wykształcenie: grają na różnych instrumentach, uczestniczą na przykład w zajęciach z malarstwa czy baletu. Prowadzą w miarę normalne życie - choć są tak daleko od domu. Po wybuchu II wojny światowej i po niemieckiej agresji na Związek Radziecki w 1941 roku, wszelkie plany odesłania dzieci do domu zostają odłożone na bliżej nieokreśloną przyszłość. Co gorsza, wojna dotyka bezpośrednio te dzieci w chwili, gdy zostają wysłane pociągiem w góry Uralu. Po pokonaniu Niemców w Rosji dzieciom pozwala się powrócić do "casas de ninos" w Moskwie i Leningradzie. Niektóre z nich są już na tyle dorosłe, że mogą zacząć starać się o pracę. Wciąż jednak nikt nie wspomina o ich powrocie do Hiszpanii. Dopiero w roku 1956, gdy większość z nich już dorosła i założyła rodziny - często z Rosjanami - rządy Hiszpanii i ZSRR dochodzą do porozumienia, które pozwala "dzieciom z Hiszpanii" na powrót do domu. Dzięki wybitnemu hiszpańskiemu reżyserowi "dzieci Rosji" mogą teraz wrócić do sytuacji sprzed 50 lat, wspomnień z czasów swojego dziwnego dzieciństwa, któremu historia nadała tak niezwykły bieg.