Może wstyd się przyznać, może wyjdzie na to, że jestem dureń, że nie zrozumiałem, ale męczył mnie ten film okrutnie, dłużył się ad infinitum. Trudno mi w jakikolwiek sposób się o nim wypowiedzieć, z jednej strony to miło, że nie popadł w tani dramatyzm, płacze i krzyki rodem z filmów obyczajowych cyklu "Prawdziwe historie", z drugiej strony tylko jedna scena zapadnie mi na dłużej w pamięć (przy wejściu do mieszkani Soni). Chwilami zastanawiałem się, czy reżyser chce wzbudzić w nas współczucie dla Bruna, jak ładnie nie byłoby to pokazane, czy umotywowane to przecież kradzież nie jest normą społeczną, co więcej zasługuje na potępienie - nie oczekiwałem rzecz jasna łopatologii w stylu Prawa i Sprawiedliwości, niemniej mam wrażenie, że powinienem był współczuć głównemu bohaterowi.