Dzieje sceniczne "Dziadów"

Premiera dramatu narodowego miała miejsce w 1848 roku w Krakowie. Ingerencje cenzury oraz przekonanie o "nieteatralności" przedstawienia zadecydowały o fragmentarycznej prezentacji dramatu przez następne półwiecze. Dopiero "Dziady" w inscenizacji Wyspiańskiego, z kreacjami między innymi: Józefa Kotarbińskiego, Stanisławy Wysockiej,Premiera dramatu narodowego miała miejsce w 1848 roku w Krakowie. Ingerencje cenzury oraz przekonanie o "nieteatralności" przedstawienia zadecydowały o fragmentarycznej prezentacji dramatu przez następne półwiecze. Dopiero "Dziady" w inscenizacji Wyspiańskiego, z kreacjami między innymi: Józefa Kotarbińskiego, Stanisławy Wysockiej, Andrzeja Mielewskiego, Aleksandra Zelwerowicza, weszły do kanonu inscenizacji dramatu narodowego. Wyspiański skrócił i skondensował tekst, zaprojektował kostiumy, wykreował własną wizję przedstawienia. Próby odmiennego odczytania przez Zelwerowicza dramatu Mickiewicza spotkały się z krytyką. Schillerowska interpretacja dramatu Mickiewicza z udziałem: Węgrzyna, Wysockiej, Wiercińskiego stworzyła teatr nowoczesnych środków wyrazu. Po wojnie Aleksander Bardinii przywraca dramat narodowy scenie polskiej, kolejnej inscenizacji "Dziadów" podejmuje się Skuszanka. Eksperyment Grotowskiego, odebrany z konsternacją przez widzów, poddany zostaje ostrej krytyce prasy. Znaczące wystawienie "Dziadów", owiane aurą politycznego skandalu to przedstawienie Dejmka z wybitną kreacją Gustawa Holoubka. Do historii teatru wpisana zostanie także inscenizacja Konrada Swinarskiego w Teatrze Starym w Krakowie. W filmie wykorzystano materiały archiwalne Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Telewizji Polskiej. Konsultacja: Michał Szymaniak, Ryszard Warchoł. [opis dystrybutora] więcej