Młoda bohaterka postanawia "zaistnieć" w świecie, ponieważ do tej pory nie zrobiła niczego wartościowego. A zaistnieć w jej mniemaniu to zniszczyć, najlepiej kogoś, i to zniszczyć na całej linii, żeby już się nie podniósł. A dlaczego? Z miłości. Do siebie. Teraz nauczyciel - expisarz, erudyta, łaszący się o uwagę i pochwałę pod pozorem obojętności. On również działa wyłącznie z miłości do siebie. Żona nauczyciela - wiecznie podchmielona, zajęta, wpatrzona w ekran laptopa, niezadowolona ze współpracowników - zadufana w sobie szefowa, zimna i odpychająca (przynajmniej dla mnie). Jedynie koleżanka młodej bohaterki, choć pozornie prowokująca, niby o innej orientacji, a jednak jest chyba najbardziej zagubiona, niepewna. Ona też chce zaistnieć, tyle że w oczach innych, nie w swoich, czyli nie pasuje do tytułu, który wymyśliłem. I, wbrew pozorom, ona jest tu najbardziej pozytywną postacią. Oczywiście, jak dla mnie. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie grubo przeintelektualizowany sposób mówienia bohaterów, pretensjonalny i nadęty, na dłuższą metę męczący.